Πρέπει να ήταν Μάιος του ’64, στα τέλη του μάλιστα, όταν ο ήλιος δεν αστειεύεται και η φύση φορά ακόμη τα πράσινά της. Τόσα λουλούδια μαζεμένα δεν μπορεί να υπήρχαν σε άλλη εποχή. Ανθοπόλεμος πραγματικός. Πολύχρωμα άνθη σε ανθοδέσμες αλλά και πολύχρωμα άνθη μέσα σε καλαθάκια που κρατούσαμε οι μικροί μαθητές ή στα χέρια τους οι μανάδες μας, έτοιμα για ρίψη. Υπήρχε όμως και η επίσημη ανθοδέσμη, στα χέρια της πιο όμορφης αλλά και θαρρετής μαθήτριας, που επιλέχθηκε για να δώσει επίσημα την ανθοδέσμη, λέγοντας ταυτόχρονα και το «καλώς ήλθατε, Βασιλεύ». Ειρηνικός λουλουδοπόλεμος για να γιορταστεί ένα κοσμοϊστορικό για την εποχή γεγονός. Ερχόταν ο βασιλιάς! Ναι. Θα περνούσε μάλιστα με τη συνοδεία του μέσα από την Καλλίστη!
Στα παιδικά ματάκια μας, βέβαια, η έλευση ενός βασιλιά φάνταζε ως μια ονειρική κατάσταση. Παραμυθένια. Άλλωστε στα παραμύθια μόνο ακούγαμε για βασιλιάδες και για βασίλισσες. Και τώρα, να που θα ερχόταν σε λίγη ώρα, πάνω στο ανοιχτό αμάξι του. Ολοζώντανος. Αυτός και η συνοδεία του. Μας το είπε ο δάσκαλος!
Στον κεντρικό δρόμο της Καλλίστης υπήρχε το αδιαχώρητο. Μαζεμένοι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, μικροί και μεγάλοι, και στις δυο πλευρές του δρόμου, από το σημείο που σταματάει η κατηφοριά και γίνεται ισιάδα μέχρι καμιά τριακοσαριά μέτρα πιο πέρα. Στρατιωτικό άγημα παρατάχθηκε κατά μήκος του δρόμου. Στο κέντρο λίγο μετά τη διασταύρωση για Σάλπη ήταν οι επίσημοι. Με βλέμμα στραμμένο προς την ανηφόρα, προς την Κομοτηνή. Από εκεί θα ερχόταν η βασιλική πομπή. Ο δρόμος ήταν η εθνική οδός που ένωνε τις πόλεις της Θράκης με τη Θεσσαλονίκη. Άσφαλτος παρακαλώ. Η μοναδική άσφαλτος όλης της περιοχής. Είναι ο ίδιος απαράλλαχτα με σήμερα δρόμος. Τότε οι δρόμοι περνούσαν όλοι μέσα από τα χωριά. Πού να προβλεφθεί η κατοπινή εξέλιξη που γέμισε με τροχοφόρα τους δρόμους και μετέτρεψε σε καρμανιόλες πολλά σημεία του οδικού δικτύου. Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα για ένα χωριό να διασχίζεται από άσφαλτο!
Για την περίσταση είχε στηθεί μια μεγαλοπρεπής αψίδα με την επιγραφή «ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ» από τη μια πλευρά και «ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ» από την άλλη και γύρω γύρω στολισμένη με δάφνες. Ο τόπος γέμισε σημαίες. Όσο, δε, για τη σύσταση του πλήθους δεν πρέπει να έλειπε και κανένας από την περιοχή. Ίσως μόνο οι αγελαδάρηδες τη περιοχής που δεν μπορούσαν να φέρουν τις αγελάδες σε εκείνο το χώρο κι αναγκαστικά τις έβοσκαν στα μποζαλίκια1. Γεωργοί που ανέβαλαν τα τσαπίσματα για άλλη μέρα, κτηνοτρόφοι που έκλεισαν τα ζώα τους στο στάβλο ή στο μαντρί, εργάτες που θυσίασαν το μεροκάματό τους, επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους, αργόσχολοι που άφησαν το καφενείο, υπάλληλοι που είχαν νόμιμα υποχρεωτική άδεια από την υπηρεσία τους λόγω της επίσκεψης, νοικοκυρές που θα άφηναν νηστική την οικογένεια τη μέρα εκείνη, μαθητές που ήρθαν θέλοντας και μη, νήπια που δεν ήξεραν γιατί στριμώχνονταν, χριστιανοί που ήξεραν πως βασιλιάς γίνεται κανείς «ελέω Θεού», μουσουλμάνοι που ήθελαν να διαβεβαιώσουν το βασιλιά πως ζουν στη Θράκη με πλήρη ισονομία, αθίγγανοι που δεν λείπουν ποτέ από πανηγύρια … Όλη η ανθρωπογεωγραφία της Θράκης εκεί παραταγμένη. Όλοι είχαμε πιάσει θέση από πολύ νωρίς μάλιστα. Περιττό να σας πω πως η μετακίνηση με τα πόδια γινόταν με το λεγόμενο Πεζό, με τα πόδια δηλαδή. Εκεί μέσα στον καυτό ήλιο σπρωχνόμασταν και ποδοπατιόμασταν προσμένοντας το σπάνιο θέαμα, που δεν ήταν σπάνιο μόνο για εμάς αλλά και για όλα τα χωριά απ’ τα οποία περνούσε ο δρόμος. Τα ίδια γίνονταν και στη Μεσούνη και στο Καβακλή και στο Παλλάδιο και στην Παλιά Καλλίστη. Οπότε η καθυστέρηση ήταν μεγάλη!
Ερχόταν ο νεο- ορκισθείς Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Β’, δυόμιση μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του Παύλου, ολόφρεσκος καινούριος βασιλιάς για να γνωρίσει από κοντά τις επαρχίες της επικράτειάς του αλλά και για να τον γνωρίσουν και οι υποτελείς του. Όχι βέβαια πως δεν τον γνώριζαν. Παρότι στο παλάτι ήταν γνωστό πως δέσποζε η προσωπικότητα της βασίλισσας Φρειδερίκης που έλεγχε τα πάντα, ο Κων/νος από μικρός, σε αντίθεση με το φιλήσυχο πατέρα του σκανδάλιζε. Πότε για τις ζαβολιές του στο παλάτι όταν ήταν μικρός, πότε για τις επιτυχίες του στον αθλητισμό, όπου μάλιστα έγινε και Ολυμπιονίκης, τέσσερα χρόνια πριν, στη Ρώμη το 1960, στην ιστιοπλοΐα, όντας μάλιστα ο πρώτος Έλληνας Ολυμπιονίκης μετά το 1928! Εκεί όμως που ιδιαίτερα ακουγόταν φήμες ήταν για την κρυφή σχέση του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, που ούτε ήθελε να την ακούσει η Φρειδερίκη, γι’ αυτό –έχει πει η Αλίκη- τον έστελνε συχνά στα σύνορα, για περιοδεία, για να μην βλέπονται. Όταν πέρασε από την Ν. Καλλίστη, τέλη Μαΐου 1964 ήταν αρραβωνιασμένος με τη Δανή πριγκίπισσα Άννα Μαρία, τέταρτη ξαδέρφη του, που την είχε γνωρίσει όταν ήταν ακόμη ανήλικη σε μια επίσκεψή του στη Δανία. Ζωηρός ο Κων/νος. 19 χρονών «τα φτιάχνει» με την Άννα Μαρία, που ήταν μόλις 13 χρονών. Περίμεναν να γίνει 18 για να παντρευτούν, όπως κι έγινε, στις 18 Σεπτεμβρίου 1964. Ήταν ο πρώτος επίσημος γάμος εν ενεργεία βασιλιά που έγινε στην Ελλάδα και έμεινε στην ιστορία ως ο μοναδικός βασιλικός γάμος, αφού ο βασιλιάς Γεώργιος Α′ νυμφεύτηκε την Όλγα στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας και οι βασιλείς Κωνσταντίνος Α′, Γεώργιος Β′ (ο γάμος του έγινε στο Βουκουρέστι) και Παύλος Α′ νυμφεύτηκαν ως διάδοχοι του ελληνικού θρόνου, ήταν δηλαδή πριγκιπικοί γάμοι. Ο γάμος τελέστηκε στη Μητρόπολη Αθηνών, με παράνυμφο την Βασιλομήτορα Φρειδερίκη και πλήθος επισήμων καλεσμένων και μελών βασιλικών οικογενειών. Έξω από το Ναό, καθώς και σε όλη τη διαδρομή από και προς το Παλάτι, που έκανε το ζεύγος πάνω στην άμαξα που τους μετέφερε, υπήρχε πλήθος κόσμου που χειροκροτούσε ενθουσιασμένο για το ευτυχές γεγονός.
Στη μικρή απομακρυσμένη επαρχία μας η εικόνα του βασιλιά είχε μέσα της στοιχεία παραμυθιού. Αν και Βενιζελικοί οι πρόσφυγες είχαν απογοητευτεί παλιά από τους χειρισμούς του Βενιζέλου σχετικά με την ανταλλαγή των περιουσιών τους, που οδήγησε το 1931 στο Σύμφωνο Φιλίας με τους Τούρκους και στο θάψιμο κάθε ελπίδας να αποζημιωθούν οι πρόσφυγες για τις περιουσίες που είχαν εγκαταλείψει στην «Πατρίδα». Προτίμησε ο Βενιζέλος να θυσιάσει τα συμφέροντα των προσφύγων και να ισοφαρίσει την αξία των ελληνικών περιουσιών σε Αν. Θράκη και Μικρασία με την αξία των περιουσιών που άφησαν με την ανταλλαγή οι Τούρκοι πρόσφυγες, που ήταν κατά πολύ μικρότερη, για να συμφιλιωθούμε με τους γείτονες. Πολλοί Θρακιώτες δεν το συγχώρεσαν ποτέ αυτό στο Βενιζέλο και στράφηκαν υπέρ του Βασιλιά. Απόδειξη για τη δημοφιλία του βασιλιά στη Θράκη είναι και το αποτέλεσμα που πήρε στο δημοψήφισμα για την Προεδρευομένη ή τη Βασιλευομένη Δημοκρατία, το 1974. Μόνο στη Λακωνία και στη Ροδόπη οι φιλοβασιλικοί υπερίσχυσαν τότε!
Κάποια στιγμή, μεσημέρι σχεδόν πια, η κουραστική αναμονή έλαβε τέλος. Στην κορυφή του δρόμου εμφανίστηκε το περιπολικό της αστυνομίας. Από πίσω σε σχηματισμό οι μοτοσυκλέτες, μεγάλου κυβισμού. Ο βασιλιάς όρθιος στην ανοιχτή μαύρη λιμουζίνα του. Φορούσε στρατιωτική στολή, με καπέλο και γάντια. Κι από πίσω άλλα αυτοκίνητα της βασιλικής πομπής που μετέφεραν τη βασιλική συνοδεία και στο τέλος άλλοι μοτοσυκλετιστές. Ο Κωνσταντίνος λεπτός, ψηλός και όμορφος, ευσταλής, ευθυτενής, με τα παράσημα και τα άλλα εύσημα να κρέμονται από το πάνω μέρος της στολής κι από τους ώμους του τα σιρίτια. Χαμογελαστός, χαιρετούσε με το δεξί του χέρι το συγκεντρωμένο πλήθος που τσαλαπατιούνταν και τεντώνονταν για να βλέπει καλύτερα το σπάνιο θέαμα. Στο αριστερό του χέρι έφερε το μαύρο περιβραχιόνιο της ένδειξης πένθους για τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα του. Η λιμουζίνα σταμάτησε στο μέρος που ήταν οι επίσημοι. Εκεί έσπευσαν να τον χαιρετήσουν οι επίσημοι και να του δοθεί η ανθοδέσμη ενώ ένα σύννεφο από ανθοπέταλα έραινε το βασιλικό αυτοκίνητο.
Η αντίδραση του κόσμου ήταν αυθόρμητη. Οι πιο πολλοί χειροκροτούσαν, άλλοι χαιρετούσαν, άλλοι πετούσαν λουλούδια, οι πιο πολλοί φώναζαν σε στυλ γηπεδικού συνθήματος «Κωνσταντίνος – Κωνσταντίνος». Ένας Μουσουλμάνος συμπολίτης μας πλησίασε και διαβεβαίωσε τον καινούριο βασιλιά ότι οι «οι ομόθρησκοί μου διαβιούν εν πλήρει και αγαστή συμπνοία μετά των Ελλήνων, τυγχάνουν πλήρους ελευθερίας και απολαμβάνουν πλήρους ισοτιμίας και συμπαραστάσεως εκ μέρους της Πολιτείας. Ζήτω ο Βασιλεύς»!
Οι επισκέψεις βασιλιάδων δεν ήταν πολύ συχνές και συνδέονταν συνήθως με δώρα. Λίγα χρόνια πριν, το 1959 είχε περάσει η Φρειδερίκη που είχε δώσει μάλιστα Βιβλιάρια προικοδοτήσεως για όλα τα άπορα κορίτσια που γεννήθηκαν τη χρονιά εκείνη. Μια από τις τυχερές οικογένειες μάλιστα που απέκτησαν το βιβλιάριο με 1000 δραχμές παρακαλώ, ποσό αρκετά σημαντικό για την εποχή, ήταν και η δική μας οικογένεια, χάριν της αδελφής μου Τζούλιας, που γεννήθηκε τη χρονιά εκείνη. Περιμέναμε κάποιο δώρο του βασιλιά τότε αλλά μάταια. Όχι μόνο δεν πρόσφερε δώρα αλλά ούτε καλά καλά τον άφησαν να μιλήσει. Δεν πρέπει να είχαν και μεγάλη εμπιστοσύνη οι του Παλατιού στη ρητορική δεινότητα του 24χρονου βασιλιά, οπότε τον περιόρισαν σε τυπικούς χαιρετισμούς και στην επίδειξη της φυσικής του ομορφιάς. Αυτό ήταν και το ατού του. Παρέμεινε λοιπόν στη βασιλική του άμαξα αγέρωχος, χαμογελαστός και μεγαλοπρεπής
Εγώ, οκτάχρονος μαθητής Β΄ Δημοτικού, τσαλαπατών και τσαλαπατούμενος, στριμωγμένος ανάμεσα στο πλήθος πάσχιζα να καταγράψω κάθε εικόνα. Αν είναι δυνατό να μη χάσω κανένα στιγμιότυπο. Είχα ακούσει μάλιστα, προφανώς από το ράδιο αρβύλα, ότι ο βασιλιάς μας είχε έξι δάκτυλα, σημάδι πως αυτός, ο Κων/νος Β΄, προορίζονταν από θεϊκές δυνάμεις να ξαναπάρει, λέει, την Πόλη, γιατί κάποιος θρύλος μιλούσε για εξαδάκτυλο βασιλιά. Κυκλοφορούσε μάλιστα και τραγουδάκι που το τραγουδούσαμε τα παιδάκια πότε πότε, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουμε τη σημασία του: «Κωνσταντίνος την Πόλη έχτισε, Κωνσταντίνος την Πόλη έχασε, Κωνσταντίνος την Πόλη θ’ αναστήσει…». Προσπαθούσα να ζουμάρω στο χέρι του βασιλιά αλλά για κακή μου τύχη φορούσε γάντια.
Από τότε μου έμεινε αναπάντητο το ερώτημα: Ήταν εξαδάκτυλος ο βασιλιάς; Η ιστορία δεν έλυσε αυτόν τον γρίφο. Ίσως και σκόπιμα –λέω εγώ- να άφηναν να αιωρείται ως ενδεχόμενο, έτσι για να γαργαλάει τη φαντασία μας. Άλλωστε πολλοί γρίφοι ευδοκιμούν στα παλάτια!
- μποζαλίκια= βοσκολίβαδα, ακαλλιέργητες εκτάσεις για βοσκή ζώων
porpiotis.com 
Σχολιάστε