Ο άθλος του Ηρακλέους
Ένα από τα συνηθέστερα μέρη στα οποία παιζόταν θεατρικές παραστάσεις στην Πόρπη ήταν το καφενείο και κέντρο διασκέδασης του Αντώνη Αργυρακάκη. Δεν ήταν σε κεντρικό σημείο του χωριού αλλά είχε άλλα πλεονεκτήματα. Ήταν απέναντι από το Δημοτικό Σχολείο, συνήθη τόπο συγκέντρωσης των παιδιών, που έπαιζαν στη μεγάλη του αυλή. Λειτουργούσε ως μικρό μάρκετ, ως καφενείο και ενίοτε ως κέντρο διασκέδασης. Λίγο απ’ όλα δηλαδή! Μάλιστα, στον σχετικά πολύ άνετο εξωτερικό του χώρο, υπήρχε μια πλούσια ακακία στο κέντρο ακριβώς της λεγόμενης «πίστας», μιας στρογγυλής τσιμεντοστρωμένης επιφάνειας, στην οποία, όταν γινόταν κάποιο γλέντι, χόρευαν οι πορπιώτες και οι πορπιώτισσες και όταν ήταν καφενείο, πρόσφερε τη δροσιά της.
Πρέπει να ήταν περίοδος Πάσχα, γιατί το βραδάκι έτσουζε ακόμη το κρύο κι έτσι η παράσταση του νεοφερμένου μπουλουκιού θα γινόταν μέσα στο καφενείο του Αντώνη Αργυρακάκη. Η πιτσιρικαρία του χωριού, που τότε ήταν μπόλικη, ακολουθούσε καταπόδι τους καινούριους επισκέπτες, καταγράφοντας και την παραμικρή κίνηση των μελών του. Κάποια στιγμή μια σοβαρή, όμορφη κυρία, μέλος του θιάσου και –όπως διαπιστώσαμε το βράδυ στην παράσταση- πρωταγωνίστρια, μας φώναξε στο εσωτερικό του καφενείου, μας έβαλε σε κύκλο, μας έκανε κάποιες αθώες ερωτήσεις και στο τέλος διάλεξε ένα παιδάκι, που -οι υπόλοιποι το ζηλέψαμε πολύ για την τύχη του- το βράδυ θα έπαιζε στο δραματικό μέρος του έργου το ρόλου του μικρού ορφανού παιδιού. (Πολύ αργότερα, όταν παραμεγαλώσαμε, μάθαμε ότι αυτό που έγινε τότε ήταν η λεγόμενη οντισιόν!!!).
Ο μικρός που διάλεξαν τότε έγινε μεγάλος αργότερα και μάλιστα σήμερα είναι ο Πρόεδρος της Πόρπης, ο αγαπητός μας Ηρακλής. Θέλεις η έκφρασή του, θέλεις η εμφάνισή του, οι κινήσεις του, η άνεσή του, το κρυφό του ταλέντο (;) οδήγησαν την πρωταγωνίστρια ηθοποιό στο να διαλέξει αυτόν από τόσα άλλα παιδάκια για το ρόλο δυστυχισμένου και ταλαιπωρημένου. Οι υπόλοιποι, μετά την επιλογή, περιμέναμε με αγωνία και λαχτάρα το αποτέλεσμα της επιλογής. Προσωπικά, δεν μπορούσα ούτε κατά διάνοια να φανταστώ τον Ηρακλή στη σκηνή να παίζει σοβαρά, χωρίς να γελάσει ή να φοβηθεί μπροστά σε τόσο κόσμο. Κι όμως, το βράδυ τρίβαμε τα μάτια μας! Ένα όχι μόνο σοβαρό αλλά εντελώς πειστικό δυστυχισμένο ορφανό παιδάκι, φερμένο λες από κάποιο ίδρυμα! Η μαγεία του θεάτρου! Ήταν ο χαμηλός φωτισμός (ένα πολυκαιρισμένο Λουξ), ήταν η υπερυψωμένη θεατρική σκηνή, ήταν η υποβλητική ατμόσφαιρα που υπήρχε, ήταν η συγκίνηση που το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών είχε μεταδώσει…. ! Ήταν μάλλον όλα αυτά, και ενώ περιμέναμε χαιρέκακα να κάνουμε τη σχετική καζούρα στο φίλο μας Ηρακλή (το κοινό τότε συμμετείχε ενεργά στην παράσταση με γιούχα ή με επιδοκιμασίες) στο τέλος κοντεύαμε να κλάψουμε. Αυτή η μετάλλαξη δεν ήταν μόνο άθλος του θεάτρου που έχει τη δύναμη να μεταβάλλει το ασήμαντο σε σημαντικό. Ήταν και άθλος του Ηρακλέους!!!
Ο Ηρακλής πριν και…. μετά
porpiotis.com 