H οικογένεια ΓΚΑΡΑΝΗ προέρχεται από το Χριστιανοχώρι ή Γκιαούρκιοι (σημερινό Ahmetbeyli), ένα χωριό που βρισκόταν στη δυτική ακτή της Μ. Ασίας, 55 χλμ ΝΔ της Σμύρνης και 18 χλμ ΒΔ της Εφέσου. Απείχε 4 χλμ από τη θάλασσα, με 1000 περίπου κατοίκους, όλους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων είχε καταγωγή από τη Σάμο. (Η οικογένεια Γκαράνη πιθανόν να έλκει την μακρινή καταγωγή της από την Ήπειρο. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορία οι μετακινήσεις εντός της επικράτειας της Αυτοκρατορίας ήταν συνηθισμένες. Οι περισσότεροι, μάλιστα, κάτοικοι της περιοχής της Σμύρνης προέρχονταν από περιοχές της σημερινής ηπειρωτικής Ελλάδας).
Οι κάτοικοι του Χριστιανοχωρίου ασχολούνταν με τη γεωργία (παρήγαγαν από τα πλέον αρωματικά καπνά), την κτηνοτροφία και το γεωργικό εμπόριο. Το χωριό τους περιβαλλόταν από την αρχαία Κολοφώνα (13 χλμ.), το μαντείο της αρχαίας Κλάρου (3 χλμ.) και το αρχαίο Νότιον (4 χλμ.).
Με τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγαν όλοι πρόσφυγες στην Ελλάδα. Η οικογένεια πέρασε πολλές περιπέτειες, έως ότου ο γενάρχης της οικογένειας Ιωάννης Γκαράνης του Νικολάου καταλήξει στην Πόρπη. Αρχικά, στην καταστροφή του ’22 η οικογένεια κατέφυγε στην αντικρινή -και τόπο καταγωγής των περισσότερων κατοίκων- Σάμο, στο χωριό Αυλάκι, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της Σάμου. Εκεί δίπλα, στο χωριό Βουρλιώτες ξεχειμώνιασαν πολλοί πρόσφυγες από το Χριστιανοχώρι. Το 1923 μεταφέρθηκαν με καράβι στον Πειραιά, όπου και παρέμειναν κάποια μέλη της οικογένειας (στην Κοκινιά). Μέλη της οικογένειας Γκαράνη εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, στον Βόλο και στη Θήβα (ο Γκαράνης Βασίλειος του Νικολάου).
Ο Ιωάννης Γκαράνης (1895-1945) ήταν νιόπαντρος, όταν έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή. Είχε καταταγεί μάλιστα στον Ελληνικό στρατό, όπως έκαναν άλλωστε και οι περισσότεροι Ελληνες της Μικρασίας, για να βοηθήσουν την εθνική προσπάθεια. Το 1922 ήταν 27 χρονών και ήταν παντρεμένος με την συγχωριανή του Παναγιώτα Χατζηφωτίου, κόρη του Ανδρέα (Ανδρικάκη) και της Ελευθερίας και είχαν μία κόρη, λίγων μηνών, τη Δήμητρα (1922, αργότερα Παπαδοπούλου). Μετά από περιπλανήσεις και ταλαιπωρίες εγκαταστάθηκαν στον Βόλο, όπου γεννήθηκε ο πρώτος γιος τους, ο Ανδρέας. Από τον Βόλο μαζί με άλλα συγγενικά τους πρόσωπα εγκαταστάθηκαν στο χωριό της Ξάνθης Άνυδρο, που μετονομάστηκε σε Ιωνικό. Εκεί έζησαν μέχρι το 1931 και η οικογένεια μεγάλωσε. Εκεί γεννήθηκε ο Σταύρος (1926) και η Μαριγούλα, ενώ στην Πόρπη γεννήθηκαν τα τελευταία δυο αγόρια τους, ο Γιώργος (1934) και ο Νίκος (1935).
Η 8μελής οικογένεια του Ιω. Γκαράνη έζησε με πολλές δυσκολίες τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς. Δυσκολίες που έγιναν μεγαλύτερες με τη Βουλγαρική Κατοχή και -κυρίως- με το θάνατο του Ιωάννη το 1945, με τη λήξη της Κατοχής. Παρόλα αυτά κατόρθωσε η χήρα Παναγιώτα να μεγαλώσει και να αναθρέψει σωστά τα έξι παιδιά της. Ήταν μια γυναίκα που συνδύαζε τον δυναμισμό με την τρυφερότητα, με πολλές γνώσεις από την Παράδοση του τόπου της. Έφτιαχνε φάρμακα με βότανα, ήταν για πολλά χρόνια η νοσοκόμα και η μαμή της Πόρπης, στους κατοίκους της οποίας ήταν πολύ αγαπητή.
Η Δήμητρα παντρεύτηκε στην Πόρπη το 1948 τον συγχωριανό της Γεώργιο Παπαδόπουλο, απόκτησαν ένα παιδί, τον Σταύρο (1949). Εζησαν στην Πόρπη ως το 1955. Στη συνέχεια έζησαν στην Αθήνα και στην Κομοτηνή.
Ο Ανδρέας (1923-2000) παντρεύτηκε το 1953 την Σιδερή Δερβίση (1924-2011), από την Αίγειρο, απόκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη (1954) και την Αγγελική (1961). Εζησαν στην Πόρπη, ενω ο Ανδρέας ματανάστευσε για κάποια χρόνια στη Δυτ. Γερμανία.
Ο Σταύρος (1926-2006) παντρεύτηκε τη Μικρασιάτισσα από τον Δαφνώνα Ξάνθης Αθηνά Περρή με την οποία απόκτησαν δυο αγόρια, τον Αριστοτέλη (1960) και τον Γιάννη (1965). Το 1948, ενώ ήταν στρατιώτης και υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου, τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και στα δυο πόδια. Πάτησε σε νάρκη, στα 22 του χρόνια. Νοσηλεύτηκε για μεγάλο διάστημα. Τελικά έχασε το ένα του πόδι και του τοποθετήθηκε ξύλινο. Ο Σταύρος δεν ήθελε ποτέ ν’ αναφέρεται σ’ αυτό το τραγικό γεγονός της ζωής του, για το οποίο δεν γνωρίζουμε περισσότερα. Η αναπηρία του, ωστόσο, δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει μια πολύ καλή οικογένεια.
Η Μαριγούλα παντρεύτηκε τον Χρυσόστομο Γλυδή από την Πάνδροσο Κομοτηνής κι απόκτησαν τρία παιδιά (τον Σταύρο, τη Σοφία και την Παναγιώτα).
Ο Γιώργος παντρεύτηκε στην Πόρπη το 1958 την συγχωριανή του Χρυσούλα Παιδαράκη (1937), κόρη του Παναγιώτη, που έχασε τη ζωή του στο Αλβανικό μέτωπο, το 1940. Απόκτησαν δυο παιδιά, τον Παναγιώτη (1959) και την Ιωάννα (1964).
Ο Νίκος (1935) παντρεύτηκε το 1964 την Φωτεινή Μπαιράμη (1944), από την Πάνδροσο. Απόκτησαν δυο παιδιά, τον Ιωάννη (1965) και τον Βασίλη (1968).
porpiotis.com 