Πριν προχωρήσω στην εξιστόρηση δυο ιστοριών, μια από την «Πατρίδα» και η άλλη αργότερα, που αφορούν στη Θρακιώτικη παράδοση γενικά και ειδικά το ρουχισμό τους κι ακόμα πιο ειδικά τα εσώρουχά τους, είναι ανάγκη να κάνω τις παρακάτω διευκρινίσεις. Στα ταραγμένα χρόνια της Οθωμανοκρατίας οι κάτοικοι των χωριών, τσοπάνηδες  και  γεωργοί κατά κύριο λόγο,  δεν ... Continue Reading →

η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο «Τι γυρνάς σαν τουν πασβάντ’»; Αναρωτιόταν κάποτε η μάνα μου, όταν μ’ έβλεπε να τριγυρνώ πάνω κάτω ασταμάτητα, καθώς η συσσωρευμένη ενέργεια και οι εφηβικές μου ανησυχίες δεν μ’ άφηναν σε ησυχία κι έπρεπε κάπου να εκτονωθούν. Έπαιρνα σβάρνα το μαχαλά και πότε εδώ πότε εκεί δεν σταματούσα τα... Continue Reading →

Πασχαλιά, μέρες αγάπης και το παλιό πατρικό σπίτι τραβάει σαν μαγνήτης όλη την οικογένεια. Παιδιά που μεγάλωσαν και ζουν πια στην πόλη, εγγόνια που έβγαλαν φτερούγες και πέταξαν σαν πουλιά, άλλα για δουλειά άλλα για σπουδές, όλα, όμως, προκομμένα. Στριμώχνονται στο στενόχωρο σπιτάκι τους. Ένα πολύβουο μελίσσι περιστρέφεται γύρω από το γερασμένο ζευγάρι, τους γεννήτορές... Continue Reading →

Το 1920 στην Πόρπη κατοικούσαν 199 άτομα, όλοι τους Μουσουλμάνοι Πρόσφυγες από τη Νότια Βουλγαρία, απ' την οποία μετακινήθηκαν το 1878, όταν η Βουλγαρία έγινε ανεξάρτητο κράτος με τον Ρωσο- τουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η περιοχή τότε ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν ακατοίκητη και χρησιμοποούνταν κυρίως ως βοσκότοπος, στον οποίο κατέβαιναν κτηνοτρόφοι από τη Ροδόπη... Continue Reading →

Η σελίδα είναι από ένα πρόχειρο ημερολόγιο ενός Πορπιώτη αγρότη (του Γιώργου Μήλιογλου, συγκεκριμένα), κάτι σαν τα λογιστικά βιβλία που οφείλει να κρατάει κάθε καλός νοικοκύρης. Τέτοια έγγραφα, παρόλο που είναι γραμμένα από απλοϊκούς και -συχνά- αγράμματους αγρότες, αποτελούν σημαντικά ντοκουμέντα, γιατί δίνουν εικόνα της εποχής. Πέρα λοιπόν από τις πληροφορίες ότι οι σημειώσεις αναφέρονται... Continue Reading →