Αθλητισμός

 

Πόρπη  – Αθλητισμός

Ο αθλητισμός για τους Πορπιώτες ήταν μια εξόχως ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, στην οποία αρκετοί επιδίδονταν πετυχαίνοντας μάλιστα θαυμαστές διακρίσεις. Το κατεξοχήν άθλημα με το οποίο κυρίως διασκέδαζαν ήταν το ποδόσφαιρο, ο βασιλιάς των ομαδικών σπορ. Δυστυχώς, τα γραπτά στοιχεία που αποδεικνύουν αυτή τη λαμπρή σχέση με το ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν, παρά ελάχιστες μόνο φωτογραφίες και προφορικές εξιστορήσεις.

Για την προπολεμική περίοδο υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία σχετικά με αθλητικές δραστηριότητες. Υπήρχε το γήπεδο, όπου είναι και σήμερα σε πρωτόγονη κατάσταση και με τη μία πλευρά, εκεί σε μια περιοχή του κόρνερ, να κατηφορίζει αρκετά. Δεν υπήρχαν βεβαίως μεταλλικές εστίες. Στην αρχή έβαζαν δυο πέτρες  και αργότερα κάποια παλούκια. Η μπάλα ήταν με πανιά και στη δεκαετία του ’30 έκαναν την εμφάνισή τους σύγχρονες μπάλες. Ήταν δερμάτινες και περιείχαν μπαλόνι, που φούσκωναν με το στόμα από το λεγόμενο «βυζί». Για να βγει το στόμιο του μπαλονιού ή ολόκληρο το μπαλόνι, αν τρυπούσε κι έπρεπε να κολληθεί, υπήρχε άνοιγμα που έκλεινε με κορδόνια. Δεν συμμετείχε σε πρωτάθλημα και οι αγώνες γινόταν ή με γειτονικά χωριά (Ν. Καλλίστη, Μέση) ή με χωριά με τα οποία υπήρχαν συγγενικές σχέσεις από την εποχή πριν το ’22 ή υπήρχαν νύφες (Συδινή, Ν. Κεσσάνη κ.α.).

                                                       

Η πρώτη φωτογραφία ποδοσφαιρικής ομάδας και μάλιστα με ομοιόμορφη ριγέ στολή είναι στα τέλη της δεκαετίας του ‘ 50. Ονομαζόταν μάλιστα ΡΕΑΛ Πόρπης, από το όνομα της ισπανικής βασίλισσας του ποδοσφαίρου, που μεσουρανούσε τότε και κατακτούσε συνεχώς τίτλους. Συνήθως υπήρχε μεγάλη ένταση και φανατισμός, που συχνά κατέληγε και σε συμπλοκές. Οι αγώνες ήταν μια ευκαιρία να δείξουν οι νέοι τα κάλλη τους, τη δύναμή τους, τις ικανότητές τους, να γνωριστούν με άλλους ανθρώπους. Ακόμη και γάμοι έγιναν με απαρχή το ποδόσφαιρο. Συνήθως υπήρχε, όμως, ένταση και φανατισμός, λες και στους αγώνες κρίνονταν η αξιοπρέπεια του χωριού. Υπήρχαν μάλιστα έδρες (Παραδημή, Φανάρι κ.ά.) στις οποίες δεν αστειεύονταν καθόλου οι φίλαθλοι.

Η ποδοσφαιρική ομάδα της Πόρπης ουσιαστικά μπαίνει σε οργανωμένη βάση μετά το 1970. Με τη δικτατορία δίνονται χρήματα για το ποδόσφαιρο. Σουλουπώνεται το γήπεδο ώστε να πληροί τις προδιαγραφές που απαιτούνται, η ομάδα συμμετέχει στο τοπικό Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ενώ – κατά ευτυχή συγκυρία- μια λαμπρή γενιά φερέλπιδων ποδοσφαιριστών ξεπετιέται, ενώ ενισχύεται και με μεταγραφές (Ο Αχιλλέας Αποστολίδης από τα Παγούρια). Στην ομάδα παίζουν 1-2 μουσουλμάνοι συγχωριανοί μας. Αλλάζει το όνομά της που είναι ξενόφερτο και ονομάζεται πλέον ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ Πόρπης.

   Από το 1975 κι έπειτα αρχίζει η χρυσή ιστορία του ποδοσφαίρου της. Η Πόρπη διακρίνεται.  Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της είναι μαθητές, εξαίρετοι σε όλα. Είναι η γειτονιά των «μπέμπηδων», στα πρότυπα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. (Άλλωστε, τότε είναι πολύ νωπό το δυστύχημα που ξεκλήρισε τη νεανική κι ελπιδοφόρα αγγλική ομάδα, με το αεροπορικό δυστύχημα). Στα τέλη  της δεκαετίας του ’70 έχουμε μια καινούρια εξαιρετική φουρνιά. Η ομάδα ονομάζεται πια ΑΡΗΣ ΠΟΡΠΗΣ και η ονομασία αυτή οφείλεται σε δυο λόγους: μεγαλουργεί τότε ο Άρης Θεσ/νίκης σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και επιλέγεται ένα όνομα ομάδας που δεν ήταν στις οπαδικές προτιμήσεις τότε (όλοι σχεδόν ήταν Ολυμπιακοί, Παναθηναικοί ή Αεκτζήδες). Συμμετέχει στο πρωτάθλημα στην Α΄ κατηγορία, με σημαντικότατες διακρίσεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Πλήθος φιλάθλων τη συνοδεύουν κάθε Κυριακή, μετακινούμενοι με αυτοκίνητα, τρακτέρ, μηχανάκια, ποδήλατα. Με ο, τι βρουν.  Σημαντικότερη διάκριση: παίζει στον τελικό του κυπέλλου της ΕΠΣ Θράκης στον οποίο χάνει με 2-0 από τον ΟΡΦΕΑ Κομοτηνής  μετά από σφαγιαστική διαιτησία, που οδήγησε σε αποβολές ποδοσφαιριστών μας. Ο Άρης αποκτά φιλάθλους απ’ όλη την περιοχή, γιατί σφύζει από ταλέντο και θέλγει με το ωραίο θέαμα που προσφέρει…

 Προπονητής του ο Χρήστος Δουλγεράκης, καμάρι της Πόρπης, που διακρίθηκε ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής για πολλά χρόνια στον Πανθρακικό, στη Β΄ Εθνική, εξαιρετικός ποδοσφαιριστής με πολύ μεγάλη αντοχή, εξαιρετική τεχνική, εργατικότητα και ήθος! Αυτό το τελευταίο τον εμπόδισε να παίξει στην Α΄Εθνική, στην πόρτα της οποίας έφθασε πολύ κοντά.

Πρόεδρος της ομάδας του ΑΡΗ ΠΟΡΠΗΣ για πολλά χρόνια ήταν ο Θανάσης Φλωροκάπης Ανθρωπος της προσφοράς και της δράσης, με πραγματική, ανιδιοτελή αγάπη για το χωριό και τον αθλητισμό, δεν δίσταζε να προσφέρει στην ομάδα ο, τι  και όπως μπορούσε: χρήματα, χρόνο, μετακινήσεις, χορηγίες, αθλητικό υλικό, μεταγραφές, δελτία. Ηταν συνέχεια στο πλευρό του ΑΡΗ κι η προσφορά του είναι άξια αναφοράς. Δίπλα του, σε βοηθητικό ρόλο, εφόρου αλλά- κυρίως- ως γιατρού ο Δημήτρης Κακαράκης, ο γιατρός, όπως έμεινε γνωστός από τότε.

Αυτός, όμως που έφθασε και έπαιξε για αρκετά χρόνια στην Α΄ Εθνική είναι ο Κώστας Βασιλακάκης. O Κώστας Βασιλακάκης γεννήθηκε σις 27 Μαρτίου 1957 στην Πόρπη. Ξεκίνησε την καριέρα του ως επιθετικός, αργότερα άλλαξε θέση και καθιερώθηκε ως αμυντικός μέσος και κεντρικός αμυντικός. Ο Πανθρακικός και η Δόξα Δράμας είναι οι δύο ομάδες με τις οποίες συνδέθηκε τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως προπονητής. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε για 20 περίπου λεπτά σε αγώνα με την Ν. Καλλίστη. Ήταν 13 χρονών. Μικρός και αδύναμος αλλά θαυματουργός. Φοβερός τεχνίτης, με ισορροπία και αίσθηση του χώρου και του παιχνιδιού καταπληκτική! Σε ηλικία 16 ετών πήγε στον Πανθρακικό, το 1973, όπου αγωνίστηκε ως το 1981 στη Β΄ Εθνική. Λόγω της αξιόλογης απόδοσής του πήρε μεταγραφή στη Δόξα Δράμας που συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής, με την οποία αγωνίσθηκε επί 14 χρόνια (1981-1995), ολοκληρώνοντας σ’ αυτήν την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής. Με τον Πανθρακικό αγωνίστηκε 8 περιόδους (1973-1981), 7 στη Β΄ Εθνική και 1 στην Γ΄. Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών Α’ Εθνικής, με 226+ εμφανίσεις (δεν υπάρχουν στοιχεία για την περίοδο 1981-82), της Δόξας Δράμας, αγωνιζόμενος μέχρι την ηλικία των 38. Από το 1981 έως το 1995 αγωνίστηκε 13 περιόδους στην Α’ Εθνική και 1 περίοδο στη Β΄. Διατέλεσε αρχηγός και ήταν ηγετική μορφή στις ομάδες που αγωνίστηκε.

Ποδόσφαιρο σε ψηλό επίπεδο στη Β΄ Εθνική και στον Πανθρακικό, έπαιξε και ο Νίκος Βασιλακάκης. Σέντερ φορ, με τρομερά φυσικά προσόντα, πολύ καλός κεφαλοσφαιριστής και με δυνατό σουτ, στη δεκαετία του ‘80.

Η ΧΡΥΣΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘ 80

 

 

 

ΑΛΛΑ  ΑΘΛΗΜΑΤΑ

Σημαντικές διακρίσεις όμως στο χώρο του αθλητισμού και μάλιστα στο ύψιστο σημείο, στην ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ, είχαμε στο Βόλει. Σε γιορτές Πάσχα και το Καλοκαιράκι στην αυλή του Δημοτικού, στην οποία υπήρχε φιλέ και στην πλατεία του χωριού, όπου τοποθετήθηκε επίσης φιλέ, δινόταν ομηρικές μάχες, στις οποίες συμμετείχαν παιδιά που αργότερα διέπρεψαν στο χώρο αυτό. Θα αναφέρω τρεις ξεχωριστούς βολειμπολίστες: τον Κώστα Γκουντάκο, που αγωνίστηκε σε υψηλότατο επίπεδο σε Παναθηναικό, Ολυμπιακό και Εθνική Ελλάδος, στον Δημήτρη Κωνστανταράκη και στον Θοδωρή Μπεγιάζη.

ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΒΩΝ 1977, ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ, ΓΗΠΕΔΟ ΑΝΑΤΟΛΙΑ

Όρθιοι από αριστερά : Καζάζης Στ., Γκουντάκος Κώστας, Γκράτσιος Κ.,Σωτηρίου Σ., Γόντικας Δ., Μελίτσης Ν., Τάτσης Κ., Αβραμίδης Σπύρος (προπονητής) Καθιστοί από αριστερά : Κωνσταντινίδης Αλ., Ιωάννου Χρ., Φίνος Σπ., Κυλίτσης Γ., ΜΑΡΙΝΟΣ Κ., Μπάλλας Κώστας.

 

O Κώστας Γκουντάκος γεννήθηκε τo 1957 στην Πόρπη Κομοτηνής. Βόλει πρωτόπαιξε στο Γυμνάσιο και είχε τόσο αλματώδη εξέλιξη, που γρήγορα τον εντόπισαν άνθρωποι του Παναθηναικού, στο σχολικό πρωτάθλημα στο οποίο αγωνίζονταν με το Γυμνάσιο Αρρένων Κομοτηνής και ξεχώριζε τόσο με τα φυσικά του προσόντα (ύψος 2.02 και αλτικός) όσο και με τα πνευματικά και ψυχικά του χαρίσματα. Ήρεμος, εργατικός και χαμηλών τόνων αθλητής αφοσιώθηκε στο βόλει. Στην ουσία στον Παναθηναικό έμαθε βόλει, γιατί ως τότε ούτε οργανωμένη προπόνηση είχε κάνει ούτε αξιώθηκε να έχει προπονητές με βαθιά γνώση του αντικειμένου. Στον Παναθηναικό έπαιξε από το 1976 έως το 1985 κατακτώντας  πρωταθλήματα και 1 κύπελλο (1982). Το 1985 μεταγράφηκε στον αιώνιο αντίπαλο στον Ολυμπιακό, με τον οποίο είχε σπουδαίες επιτυχίες. Ο Ολυμπιακός με προπονητή τον Γιάννη Λάιο  και βασικό κορμό τους Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, Σάκη Μουστακίδη, Γιάννη Φάκα, Κώστα Γκουντάκο, Ανδρέα Θεοδωρίδη, Γιώργο Ντράγκοβιτς, Σωτήρη Αμαριανάκη, Δημήτρη Καζάζη, Γιώργο Λυκούδη και Βασίλη Ξεροβάσιλα  δημιούργησε ένα μοναδικό και ακατάρριπτο ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού βόλεϊ, κατακτώντας, από το 1987 μέχρι το 1994, 8 συνεχόμενα Πρωταθλήματα. Έπαιξε πολλές φορές στην Εθνική Νέων, αρχικά, και στην Εθνική ανδρών. Έφτασε μάλιστα κοντα στη μεταγραφή, μαζί με το συμπαίκτη του Κολιόπουλο, στην Ιταλική Πανίνι, παγκόσμια υπερδύναμη στο βόλει, αλλά τότε οι μεταγραφές στο εξωτερικό δεν ήταν εύκολες.

Ο Δημήτρης Κωνστανταράκης, γεννήθηκε τo 1963 στην Πόρπη Κομοτηνής. Χωρίς καμία βοήθεια, σχεδόν αυτοδίδακτος, ξεκίνησε ως μαθητής την καριέρα του, παίζοντας με το Γυμνάσιο Αρρένων Κομοτηνής και διακρινόμενος στο σχολικό πρωτάθλημα. Παρόλο που δεν είναι ψηλός, χάρη στο εντυπωσιακό του άλμα και τη δύναμή του, έπαιξε και διακρίθηκε ως ακραίος. Πρώτη του ομάδα ήταν η Α.Ε.Κ. Κομοτηνής, από το 1978 έως το 1980. Εκεί τον επεσήμαναν άνθρωποι των Ναυπηγείων.  Τα Ελληνικά Ναυπηγεία είχαν ομάδα βόλεϊ πολύ γνωστή, με 10 παρουσίες στο πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής. Ο Δημ.Κωνστανταράκης έπαιξε βόλεϊ από το 1981 έως 1989 στα Ελληνικά Ναυπηγεία στην Α’ Εθνική. Αθλητής και προπονητής από το 1990 έως το 1996 στην ομάδα του Παλαίμονα Κορίνθου, από το 1997 έως το 2002 στην ομάδα του Παμβοχαϊκού, το 2003 στην Α.Ε.Κομοτηνής. Διατέλεσε μέλος στο ΤΑΑ του Παμβοχαϊκού.

                                                                       

Ο Θόδωρος Μπεγιάζης, καθηγητής σήμερα Φυσικής Αγωγής, εξαίρετος αθλητής του Βόλει.

Ο Μιχάλης Γεωργίου Μετγιάζης, παίζει ακόμη σε υψηλό επίπεδο στο ΜΓΣΑΕ Κομοτηνής, αφού επί σειρά ετών αγωνίστηκε στην ΑΕΚ  Κομοτηνής και στον ΠΑΟΚ Θεσ/νίκης. Γνώρισε πολλές επιτυχίες. Ξεκίνησε να παίζει βόλει από τα Τμήματα υποδομής της ΑΕ Κομοτηνής (παίδες 1995). Ήταν για πολλά χρόνια βασικό στέλεχος της ομάδας ανδρών και μάλιστα διακρίθηκε για το πάθος του και την αγάπη του προς την ομάδα που μεγαλούργησε και την αγάπη του στο βόλει.

Ο Μιχάλης αγωνίστηκε εκτός από την ομάδα της πόλης μας και στον ΠΑΟΚ, ενώ επέστρεψε και πάλι στην ΑΕ Κομοτηνής. Την τελευταία σαιζόν με την εμπειρία του βοήθησε τα μέγιστα στην  άνοδο της ομάδας στη Volley League. Πιο συγκεκριμένα αγωνίστηκε από το 1994-1998 στην ΑΕ Κομοτηνής . Τη σεζόν 1998-1999 στον ΠΑΟΚ και στη συνέχεια επέστρεψε και φόρεσε τα κιτρινόμαυρα της ομάδας  έως το 2006.

Ο Μιχάλης Μετγιάζης έχει ένα παιδί 10 ετών, που όμως δεν έπεσε κάτω από τη μηλιά, μιας και ακολούθησε το ποδόσφαιρο και όχι το βόλει . Αν στο μέλλον ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του θα δείξει σύντομα…

Τέλος στο μπάσκετ ο Δημήτρης Μαλάτος αγωνίστηκε αρκετά χρόνια στον ΓΑΣ.

 

 

Οι διακρίσεις συνεχίζονται. Νεαροί απόγονοι Πορπιωτών διακρίνονται στον αθλητισμό σε διάφορα αθλήματα:

 

 

Συνεχίζεται ….