Η Κοινότητα Πόρπης, πρώην Παγουρίων πρώην Γλυκονερίου, πρώην Μέσης, πρώην Αιγείρου

    Δεν ήταν πάντα ίδια η σύσταση της Κοινότητας στην οποία ανήκε η Πόρπη.  Η Διοικητική  ιστορία της Πόρπης, συμβαδίζει με την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης της νεότερης Ελλάδας κι έχει πολλές μεταβολές κι ανακατατάξεις. Συνοπτικά μπορεί να χωριστεί σε πέντε περιόδους:

1. Κοινότητα Γλυκονερίου : από το 1924 έως το 1927 (5-9-1927)
2. Κοινότητα Παγουρίων από 6-9-1927 έως 31-12-1965
3. Κοινότητα Μέσης από 1-1-1966 έως 31-12-1998
4. Δήμος Αιγείρου από 1-1-1999 έως 31-12-2010
5. Δήμος Κομοτηνής από 1-1-2011 έως σήμερα

Η πρώτη περίοδος  (1924 – 1927)

     Δυστυχώς, είναι πολύ λίγα όσα γνωρίζουμε για την περίοδο αυτή. Άλλωστε είναι μικρή χρονικά, σχεδόν τρία χρόνια, ενώ και τα αρχεία της Κοινότητας καταστράφηκαν από τους Βουλγάρους την περίοδο της Κατοχής με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν μητρώα, πρακτικά και ληξιαρχείο. Όσα γνωρίζουμε είναι από μαρτυρίες παλιές και λίγες αναφορές επίσημες.

    Με διάταγμα, λοιπόν της 14 Αυγούστου 1924, (ΦΕΚ 194Α)  συστάθηκε Κοινότητα με έδρα το Γλυκονέρι, γιατί ήταν το πιο παλιό χωριό της περιοχής, κατοικούμενο από Μουσουλμάνους. Η παλιά – πριν το 1922- ονομασία του ήταν Καρά Μπουνάρ, λόγω μιας πηγής που υπήρχε στα Ανατολικά του χωριού, προς την Πόρπη. Η κτηματική περιοχή της Κοινότητας ήταν και παραμένει μεγάλη σε έκταση, παρά τις αποσχίσεις. Κάλυπτε το νότιο τμήμα του νομού, από τον εθνικό δρόμο μέχρι τον  Ίμερο. Περιλάμβανε τα χωριά: Αρωγή, Γλυκονέρι, Γλυφάδα, Θερινή¹*, Λούρα¹*, Μέση, Μητρικό¹*, Ν. Απολλωνιάδα¹*, Παγούρια, Πόρπη και Φανάρι.

Η δεύτερη περίοδος – Κοινότητα Παγουρίων  (6-9-1927 έως 31-12-1965)

     Ο οικισμός Γλυκονερίου αποσπάστηκε²  το 1927 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Σάλπης, (ΦΕΚ 187Α – 06/09/1927)  ύστερα από διαφωνίες για τη χρήση των βοσκοτόπων με τους κατοίκους της Μέσης και με αφορμή ένα επεισόδιο σε διανομή τροφίμων². Η έδρα μεταφέρθηκε στα Παγούρια στις 6-9-1927 και μετονομάστηκε σε Κοινότητα Παγουρίων. Περιλάμβανε τα χωριά: Αρωγή, Γλυφάδα, Θερινή, Λούρα, Μέση, Μητρικό, Παγούρια, Πόρπη και  Φανάρι.

     Πρώτος πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο Ιωάννης Αρχοντίδης και μετά ο Κυριάκος Γκόνας. Στη συνέχεια ο Παύλος Φωτιάδης, ο Περικλής Δρακίδης και ο Αποστολίδης. Στη δικτατορία του Μεταξά διορίστηκε ο Γεώργιος Μητσούλης και το 1940 πάλι ο Κυριάκος  Γκόνας. Μετά την απελευθέρωση, η Νομαρχία ζήτησε δεκαοχτώ ονόματα δημοτών, για να οριστεί εννεαμελές Κοινοτικό Συμβούλιο. Τα ονόματα πρότειναν οι γραμματείς Θεμιστοκλής Μαρτίνης και Σοφοκλής Τζελέπης. Στην ψηφοφορία των εννέα μελών, που όρισε η Νομαρχία, το αξίωμα του προέδρου κέρδισε ο Ιωάννης Μποδρότσος. Εκλέχτηκε για θητεία δύο χρόνων. Για την επόμενη διετία εκλέχτηκε ο Αρσένιος Παπουλιάς. Υπηρέτησε στη θέση του Προέδρου μερικούς μήνες μόνο, γιατί ο Υπουργός εσωτερικών Σοφοκλής Βενιζέλος, δημοσίευσε νόμο που προέβλεπε τον τρόπο εκλογής των δημοτικών αρχόντων. Μέχρι το 1964, η εκλογή των προέδρων γινόταν έμμεσα. Το εκλογικό σώμα εξέλεγε τους συμβούλους και αυτοί με μυστική ψηφοφορία τον πρόεδρο. Άλλοι πρόεδροι που υπηρέτησαν, χωρίς να είναι δυνατός ο καθορισμός του χρόνου της θητείας των ήταν: Ο Παύλος Φωτιάδης και πάλι, που πρέπει να εξελέγη πολλές φορές, κάποιος Χαλήλ από τα Παγούρια που είχε στο λαιμό του κρεμασμένη «την πούλια», τη σφραγίδα του, ο Ηλίας Μήλιογλου, ο Τριαντ. Κοτσίλας, ο Σουλεϊμάν από τη Γλυφάδα, ο Κουτσογιάννης. Το 1964 εκλέχτηκε με καθολική ψηφοφορία ο Πασχάλης Καραπασχάλης. Στη διάρκεια της θητείας του, με πρόταση της μειοψηφίας, στις 30-12-1965 η κοινότητα μετονομάστηκε σε Μέσης.

Διατελέσαντες Πρόεδροι-   Κοινοτικοί Σύμβουλοι Πόρπης:

1946-47-48: με πρόεδρο τον Παύλο Φωτιάδη–

Σύμβουλοι: Χρ. Μήλιογλου, Ν. Βασιλακάκης, Π.  Κουμπουτζής

1949 -50-51 (6 Αυγ) πρόεδρος Ιω. Μποδρότσος, (αντιπρ. Αρσ. Παπουλιάς) –

Σύμβουλοι: Καρ. Κουτσοδημάκης, Στ. Παιδαράκης

1952-53-54: πρόεδρος Παύλος Φωτιάδης –

Σύμβουλοι: Μιχ. Μπεγιάζης, Ευ. Παιδαράκης, Μαν. Παιδαράκης, Χρ.  Μήλιογλου, Γ. Κατσίκας

1955-56-57:  πρόεδρος Παύλος Φωτιάδης –

Σύμβουλοι: Αντ. Οσμάν Ρασήμ Ραήμ Ραμίς Γ. Κατσίκας

Η Τρίτη περίοδος    Κοινότητα Μέσης (1966 – 1998)

     Η μεταφορά της έδρας της Κοινότητας στη Μέση και η αλλαγή στη συνέχεια του ονόματός της  ήταν ιδέα του Αποστολίδη, επειδή τα έγγραφα πήγαιναν στα Παγούρια, που ήταν στο άκρο της εδαφικής έκτασης της Κοινότητας και όπως δεν υπήρχε τότε δρόμος μεταξύ των οικισμών, η καθυστέρηση ήταν μεγάλη και ίσως κάποια να χάνονταν. Η πρόταση έγινε δεκτή από το Νομάρχη Καλογερόπουλο και τη Διεύθυνση Εσωτερικών της Νομαρχίας Ροδόπης.

Περιλάμβανε τα χωριά: Αρωγή, Γλυφάδα, Μέση, Παγούρια και Πόρπη. Το Φανάρι από τις 18-6-1965 αποσπάστηκε και δημιουργήθηκε αυτόνομη Κοινότητα,  σε προσπάθεια για τουριστική ανάπτυξη.

Είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια Κοινότητα (32 χρόνια).

Τον Καραπασχάλη διαδέχτηκε ο Δημήτριος Καμπάνταης του Τριανταφύλλου και στη μεταπολίτευση ασκούσε χρέη προέδρου ο δάσκαλος Θεόδωρος Ισπυρλίδης, μέχρι να διεξαχθούν οι εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν πρόεδρο τον Βασίλειο Κοτσίλα. Επόμενος πρόεδρος ήταν ο Αρχοντής Αρχοντίδης, ο οποίος εκλέχτηκε τρεις συνεχόμενες τετραετίες και μετά, για δύο συνεχόμενες τετραετίες, ο Διογένης Νικολαΐδης.

25/11/1965-66-67-68:  πρόεδρος Πασχ. Καραπασχάλης-

                                   Σύμβουλοι: Γ. Γκαράνης, Οσμάν Ρασήμ, Ξεν. Κουμπουτζής (ως το 1967), (από Νοε 66 Μαν Παιδαράκης ως τέλος 1967)

ΕΡΓΑ για Πόρπη την περίοδο αυτή:

•  1966 αμμοχαλικόστρωση Πόρπης Ν. Καλλίστης, κατασκευή κοινοχρήστων αποχωρητηρίων, αγορά γεφυροπλάστιγγας, ανακαίνιση εσωτ. Υδραγωγείων, διάνοιξη αγροτ. Οδού Πόρπης – Μέσης- παραλίας, ενοικίαση δωματίου οικίας Μπεγιάζη Νικ. για ιατρείο.
• διαμόρφωση πλατείας, ηρώον πεσόντων, τοποθέτηση υδρομετρητών,
• ηλεκτροκινητήρας στο υδραγωγείο, σύνδεση με ρεύμα 12-4-1968, τουρνουά ποδοσφαίρου 21^ης Απριλίου, τοποθέτηση συσκευής μεγαφώνου, κατασκευή υδατόπυργου, ηρώο διευθέτηση πλατείας, τέλος φωτισμού οδών πλατειών, κατασκευή κρασπέδων

1969-70-71-72:  πρόεδρος Πασχ. Καραπασχάλης-

                            Σύμβουλοι: Γ. Γκαράνης, Οσμάν Ρασήμ

1973-74:  πρόεδρος Δημήτριος Καμπάνταης –

                          Σύμβουλοι: Γ. Γκαράνης, Οσμάν Ρασήμ

1975 (ως τις 8 Ιουνίου 1975):   πρόεδρος Ισπυρλίδης Θεόδ. Συμβούλιο: Καραπασχάλης Πασχ., Κάρρας Ευ., Χατζόπουλος Κων., Μήλιογλου Γ., Μπανιώτης Ιω., Καρακασίδης Φ.

ΕΡΓΑ για Πόρπη

• Αγγαρεία

8 Ιουνίου 1975-76-77-78:  Πρόεδρος Κοτσίλας Βασίλειος

Σύμβουλοι: Παρασχάκης Δημ., Αντωνακάκης Γ.  Οσμάν Ρασήμ

ΕΡΓΑ για Πόρπη

• σύσταση συνεργείου αντλιοστασίου (Κοντονικολάου) από 1/1/75 Πόρπη 592 κάτοικοι

• Περίφραξη νεκροταφείων 130.000, Υδραγωγείο 1.500.000, κράσπεδα,  κατασκευή ηρώου 110.000,   ανακαίνιση δικτύου εξωτερ. ύδρευση; 1500000, αγγαρεία, οικοπεδοποίηση (περιοχή Βάιου), ποτίστρες, γέφυρα Κατήρ Αλή

• ανακ. Δικτύου υδρευσης, υδροδότηση μονής προφ. Ηλία, αποπεράτωση πλατείας
• κατασκευή παιδ. Χαράς

1979-80-81-82: Αρχοντίδης Αρχ.  Σύμβουλοι:  Αντωνακάκης Γ. , Ραμίς Ογλου Ταμή

ΕΡΓΑ για Πόρπη

•  Αγγαρεία, παραχώρηση οικοπέδων για κτίρια μορφ. Συλλόγων, αλλαγή λαμπτήρων  Μήλιογλου Παναγής
• αποχετευτικός αγωγός, ισοπέδωση γηπέδου, επέκταση γηπέδου

1983-84-85-86: Πρόεδρος Αρχοντίδης Αρχ. 

Σύμβουλοι:  Μπεγιάζης Γιώργος, Βασιλακάκης Δημ. Πάρεδρος:  Ελευθεράκης Γεώργιος

1987-88-89-90: Πρόεδρος Αρχοντίδης Αρχ. 

Σύμβουλοι:  Μπεγιάζης Γιώργος, Βασιλακάκης Δημ

1991-92-93-94: Πρόεδρος Νικολαΐδης Διογ.

Σύμβουλοι:  

1995-96-97-98: Πρόεδρος Νικολαΐδης Διογ.

Σύμβουλοι:  

Η τέταρτη περίοδος   Δήμος Αιγείρου (1999 – 2010) «Καποδίστριας»

    Με τη σύσταση των Καποδιστριακών Δήμων, ο οικισμός Πόρπης εντάχτηκε στο Δήμο Αιγείρου, με την επωνυμία Τοπικό Συμβούλιο Πόρπης (ΦΕΚ 244Α – 04/12/1997). Ο Πέτρος Αλμπανίδης, από την Αίγειρο, ήταν ο πρώτος που εκλέχτηκε και υπηρέτησε ως Δήμαρχος, στο νεοσύστατο Δήμο, από τον Ιανουάριο του 1999 μέχρι τον Ιούνιο του 2001. Μετά το τροχαίο και τον απροσδόκητο χαμό του και μέχρι το τέλος του 2010, ως Δήμαρχος εκλεγόταν ο Ευ. Λίτσος, από τη Μέση.

1999-00-01-02: Δήμαρχος Αλμπανίδης (ως Ιούνιο 2001) Π. 

Δημ.  Σύμβουλοι:  ………………………

2003-04-05-06: Δήμαρχος Λίτσος Ευ., 

Σύμβουλοι: Αστράκης Χαράλαμπος, Γκουντάκος Δ., Μήλιογλου Ξ.

2007-09-09-10: Δήμαρχος Λίτσος Ευ., 

Σύμβουλοι: Δόντσου Γεωργία ……………………………………….

Η πέμπτη περίοδος Δήμος Κομοτηνής (2011 έως σήμερα) «Καλλικράτης»

Με τη συνένωση των Δήμων, από το 2011, η Πόρπη συμπεριλαμβάνεται στον Καλλικρατικό Δήμο Κομοτηνής, ως τοπική Κοινότητα (ΦΕΚ 87Α – 07/06/2010). Πρώτος Δήμαρχος Κομοτηνής με τους Καλλικρατικούς Δήμους ήταν ο Κοτσάκης Δημ., τα έτη 2011-12-13-14. Πρόεδρος του τοπικού Συμβουλίου Πόρπης τα έτη αυτά εκλέχθηκε ο Παρασχάκης Ηρακλής (από 1/1/2011 –  31/12/2014).

2015-16-17-18: Δήμαρχος Πετρίδης Γ. 

Από 1/1/2015 –      31/12/2018       Παρασχάκης Ηρακλής

Σύμβουλοι: Δότσιου Γ., Αντωνακάκης Κ.  

Γραμματείς της Κοινότητας

    Όταν ήρθαν οι χριστιανοί πρόσφυγες, βρήκαν γραμματέα της Κοινότητας το Χατζηκώστα από την Κομοτηνή και μετά κάποιον Παπαϊωάννου. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο πρώτος γραμματέας λεγόταν Χρήστος Μακρίδης από την Κομοτηνή κι αυτός. Στη συνέχεια ο Ευστάθιος Μαρτίνης από τη Αράχοβα Βοιωτίας, ο Σοφοκλής Τζελέπης από την Αδριανούπολη, ο Σαρηγιαννίδης από την Κομοτηνή, ο Θεμιστοκλής Μαρτίνης επίσης από την Αράχοβα Βοιωτίας, Στέργιος Παιδαράκης από την Πόρπη και ο Θεόδωρος Σοβατζίδης από την Κομοτηνή.

Ως κλητήρας της Κοινότητας για μικρό χρονικό διάστημα υπηρέτησε ο Αθανάσιος Σίγος. Τον διαδέχτηκε ο Κωνσταντίνος Συρόπουλος, ο οποίος υπηρέτησε πολλά χρόνια σ’ αυτή θέση.

Υδρονομέας από τη στιγμή που βρέθηκε το νερό «στο Μοτοράκι», πίσω από το αγροτικό ιατρείο, όπου φυτεύτηκε και πλατάνι ήταν Γιώργος Κοντονικολάου.

1. *Για τη Θερινή και τη Λούρα γίνεται αναφορά στους Σαρακατσάνους της Γλυφάδας. Σε επίσημο βιβλίο βρέθηκαν τα δυο ονόματα οικισμών, στα οποία οι Σαρακατσάνοι είχαν στήσει τις καλύβες τους, κατά φάρες, ανάλογα με τα βοσκοτόπια. Οι Ζαραίοι κι οι Μπανιωταίοι προς την Αρωγή και τη διασταύρωση Φαναρίου, λίγο πιο πάνω από το σημερινό μουσειακό οικισμό των Σαρακατσάνων. Πιθανόν κάποια απογραφή να τους βρήκε σ’ αυτά τα σημεία και να δόθηκαν και τα ονόματα. Λούρα οι Σαρακατσάνοι λένε τα μακρύτερα ξύλα του σκελετού της καλύβας, την ίδια την ξυλοδεσιά και γενικά όλα τα μακριά ίσια ξύλα. Τη Ν. Απολλωνιάδα την ίδρυσαν πρόσφυγες από την Προύσα, ήταν Ν.Α. της Βιστωνίδας, είχε σπίτια με πλιθιά, ξύλινη εκκλησία, καφενείο. Ήταν μεγάλο χωριό και ήταν ψαράδες. Λόγω των κουνουπιών και της ελονοσίας που θέριζε εγκαταλείφθηκε το 1928. Οι κάτοικοί της πήγαν στην Αλεξ/πολη – υπάρχει συνοικία Απολλωνιάδα ανάμεσα στο Γήπεδο και στη Ζαρίφειο Ακαδημία – και στη Ν. Απολλωνιάδα Θεσ/νίκης. Επίσημα καταργήθηκε στις 16-10-1940 και το Μητρικό στις 7-4-1952, επειδή διαλύθηκαν ως οικισμοί.

2. Η απόσπαση του οικισμού Γλυκονερίου από την κοινότητα Παγουρίων

    Το Γλυκονέρι είχε μόνο μουσουλμάνους και ήταν ή έδρα της κοινότητας. Όταν ήταν Πρόεδρος ο Ιωάννης Αρχοντίδης, γινόταν διανομή τροφίμων στην κοινότητα: γάλα, ρύζι, ζάχαρη, αλεύρι, γερμανικός τραχανάς. Οι Μεσιώτες είχαν πάει με τ’ αμάξια. Η διανομή γινόταν εκεί που σήμερα υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του σχολείου και σύμφωνα με τον αριθμό των μελών της κάθε οικογένειας. Ο Πρόεδρος, διαπιστώνοντας κάποια καταστρατήγηση της διανομής αντέδρασε έντονα και βίαια. Δημιουργήθηκε κάποια αναστάτωση, αλλά η διανομή δε σταμάτησε. Γεννήθηκε όμως κάποια έχθρα, και οι τότε Γλυκονεριώτες ζήτησαν το 1927 και πήγαν στην κοινότητα Σάλπης. Το επεισόδιο αυτό ήταν η αφορμή της απόσχισης. Τα βαθύτερα αίτια εντοπίζονται στα βοσκοτόπια. Μέχρι και δικαστήρια έγιναν στο στάδιο της διεκδίκησης, για να τα πάρουν, όπως και έγινε. Τα βοσκοτόπια από το Ρέμα του μύλου του Καραϊσκάκη μέχρι τη θέση «Παρατηρητήριο» κατοχυρώθηκαν στο Γλυκονέρι και εξακολουθούν να παραμένουν έτσι μέχρι σήμερα.