Η σελίδα είναι από ένα πρόχειρο ημερολόγιο ενός Πορπιώτη αγρότη (του Γιώργου Μήλιογλου, συγκεκριμένα), κάτι σαν τα λογιστικά βιβλία που οφείλει να κρατάει κάθε καλός νοικοκύρης. Τέτοια έγγραφα, παρόλο που είναι γραμμένα από απλοϊκούς και -συχνά- αγράμματους αγρότες, αποτελούν σημαντικά ντοκουμέντα, γιατί δίνουν εικόνα της εποχής. Πέρα λοιπόν από τις πληροφορίες ότι οι σημειώσεις αναφέρονται στο έτος 1957-58, μαθαίνουμε ακόμη πως:
-τα σπίτια χτίζονταν και με αρκετή προσωπική εργασία (και ήταν μικρά βέβαια, συνήθως δυο δωμάτια)
– Στις 3 Δεκεμβρίου του ’57 είχε 25 πόντους χιόνι (χιόνιζε πολύ κάποτε)
– Βασικές παραγωγές ήταν δημητριακά (σιτάρι, βρώμη κλπ) Τα οικονομικά ενός οικογενειάρχη συμπληρώνονταν με μεροκάματα (στην αλυκή κυρίως αλλά και δίπλα σε μαστόρια) αλλά και με κτηνοτροφία (ένα μοσχάρι πωλούνταν 2.350 δρχ, στον Πολιτούδη, ζωέμπορο της περιοχής, μελλοντικό πεθερό της συγχωριανής μας Ασημένιας Γκουντάκου, που -παρεμπιπτόντως- τότε γεννήθηκε)
-βασική επιδίωξη ενός νέου οικογενειάρχη ήταν να καταφέρει ν΄ αποκτήσει ζευγάρι και κάρο (με μια αγελάδα κάρο δεν πάει)
-ότι φορούσαν τσαρούχια και πως ήταν σημαντικό να αποκτήσεις λάστιχα (τα μοντέρνα παπούτσια της εποχής, σήμερα εντελώς υποβαθμισμένα και υποτιμημένα)
Η πληροφορία, όμως, που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν οι χήνες.
Είναι γνωστό πως οι Θρακιώτες είχαν παραδοσιακά σαν βασική παραγωγή τα σιτηρά τους. Χρυσάφι να έβγαζαν τα χωράφια τους, αν τα αμπάρια τους δεν γέμιζαν με σιτηρά δεν ένιωθαν ασφαλείς. Στα σιταροχώραφα της Πόρπης ένας μεγάλος κίνδυνος ήταν οι χήνες, οι αγριόχηνες. Καθώς η περιοχή έχει σιτηρά αλλά και υδροβιότοπους γύρω της κάθε Φθινόπωρο ταξίδευαν από τα έλη της Σκανδιναυίας και της Βόρειας Ρωσίας, όπου και αναπαράγονται, στις λίμνες και στα ποτάμια της Νότιας Ευρώπης. Άγρια πτηνά και φυτοφάγα αλλά, ευτυχώς, ντροπαλά και φοβιτσιάρικα οι αγριόχηνες αναζητούσαν την τροφή τους κυρίως σε γεωργικές εκτάσεις σπαρμένες με σιτηρά και βλαστάρια δημητριακών. Σχημάτιζαν, μάλιστα, κοπάδια και κούρνιαζαν κοντά στις περιοχές σίτισης, σε λίμνες, ποτάμια και πλημμυρισμένες εκτάσεις. Έτσι, όλη η νότια πλευρά της Ροδόπης μαστίζονταν από τις χήνες, που όπου έπεφταν μετέτρεπαν τον νυν σπαρμένο χωράφι σε πρώην και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα.
Έτσι η Κοινότητα (Παγουρίων τότε) προσλάμβανε εποχικά χηνοφύλακες, για να μην καταστρέφουν τα πουλιά τα σπαρτά τους. Η πληρωμή γινόταν στα αλώνια, όταν έπαιρναν για αμοιβή ένα ποσοστό της παραγωγής. Ήταν μια δύσκολη δουλειά, γιατί απαιτούσε συνεχές περπάτημα, νωρίς το πρωί και το σούρουπο, που ήταν οι ώρες επέλασης των αγριόχηνων.
Το κυνήγι τους απαγορεύεται από το 1993, γιατί θεωρείται είδος απειλούμενο (μόνο οι ασπρομέτωπες επιτρέπονται), ωστόσο, οι πληθυσμοί τους έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
porpiotis.com 
Σχολιάστε