Τα οικοτροφεία Κομοτηνής

Τα οικοτροφεία Κομοτηνής

ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΩΣ ΤΟ 1977

     Το Γυμνάσιο και οι σπουδές ως το 1977 για τα χωριατόπουλα ήταν δύσκολη υπόθεση. Πρώτα πρώτα ήταν εξαετές (περιλάμβανε και το Λύκειο). Έπειτα, δεν ήταν υποχρεωτική εκπαίδευση και γι’ αυτό ήταν αυστηρό. Δύσκολα έμπαιναν ψηλοί βαθμοί, πολλοί έμεναν στάσιμοι, οι τιμωρίες ήταν συχνά βαριές, το ξύλο όχι μόνο επιτρέπονταν αλλά ήταν για πολλούς το κύριο παιδαγωγικό μέσον, τα παιδιά στοιβάζονταν μέσα στις αίθουσες καθώς δεν χωρούσαν. Η εγγραφή στο Γυμνάσιο γινόταν μετά από εισαγωγικές εξετάσεις. Τέλος, παρόλο που τα χωριά έσφυζαν από πληθυσμό, Γυμνάσια υπήρχαν μόνο στην πρωτεύουσα, στην Κομοτηνή και στις Σάπες. Όσοι περνούσαν τις εξετάσεις και άρχιζαν τις σπουδές τους στο Γυμνάσιο έπρεπε να μένουν αναγκαστικά στην Κομοτηνή. Κι αυτό δεν ήταν εύκολο: δεν υπήρχε πυκνή συγκοινωνία, τα μέσα μετακίνησης ήταν ελάχιστα, ιδιωτικά ΙΧ σχεδόν δεν υπήρχαν, η φοίτηση ήταν πότε πρωί πότε απόγευμα, λόγω έλλειψης σχολικών κτιρίων, οπότε απαιτείτο η μόνιμη διαμονή στην Κομοτηνή. Ολόκληρος ο νομός Ροδόπης είχε τρία Γυμνάσια –Λύκεια μόλις (σήμερα έχει πέντε Γυμνάσια, άλλα τόσα Λύκεια, Εσπερινά, Μουσικά, Δεύτερης ευκαιρίας, πολλά στην επαρχία κλπ).

     Οι μετακινήσεις και η επικοινωνία ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση ως το 1980. Μικρά παιδιά, από 12 χρονών, ξαφνικά αποκόπτονταν από τη ζεστή αγκαλιά της οικογένειάς τους κι έπρεπε να διαχειριστούν μόνα τους, σχεδόν αβοήθητα, δύσκολες καταστάσεις. Και μόνο η αναγκαστική απομάκρυνση από το πατρικό σπίτι για μια εβδομάδα –το λιγότερο- κάθε Δευτέρα ήταν οδυνηρή. Έπρεπε οι μικροί μαθητές να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις γρήγορα, να είναι υπεύθυνοι για το ντύσιμο, την καθαριότητά τους, το φαγητό τους, το διάβασμά τους, χωρίς επικοινωνία. Και δεν μιλάμε για περιπτώσεις ασθένειας. Τα τηλέφωνα σπάνιζαν, η συγκοινωνία ήταν πολύ αραιή και κόστιζε. Αν ήθελε να βρει κανείς κάποιον συγχωριανό, για να ζητήσει κάτι ή να μεταφέρει κάτι στους γονείς του, έπρεπε να τον αναζητήσει ή στο πρακτορείο του ΚΤΕΛ ή σε γνωστά Πορπιώτικα στέκια: στο παντοπωλείο της Πιτιλάκαινας, στο Γιαπραξή ή στο καφενείο του Θανάση Παιδαράκη.

     Οι λύσεις από εκεί και πέρα ήταν δυο: ή έμενε στο οικοτροφείο, ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα στο οποίο οι μαθητές ήταν ασφαλείς, καθώς διέμεναν σε προστατευόμενο και ελεγχόμενο χώρο και μάλιστα αυστηρό, ή νοίκιαζαν κάποιο δωματιάκι, μόνοι ή με κάποιον άλλο συγκάτοικο, έτρωγαν στο ίδρυμα που υπήρχε για τα παιδιά από την επαρχία (Βασιλικό Ίδρυμα αρχικά, αργότερα Πρόνοια). Κάθε μια από τις δυο επιλογές είχε τα θετικά και τα αρνητικά της. Στο Οικοτροφείο υπήρχε ασφάλεια και λύνονταν θέματα σχετικά με το φαγητό και τον ύπνο αλλά το αυστηρό του πρόγραμμα θύμιζε ίδρυμα ή και στρατώνα (ιδιαίτερα των Αρρένων) και η ταυτόχρονη συνύπαρξη πολλών παιδιών δημιουργούσε εμπόδια στη μελέτη. Η ζωή, πάλι, σε νοικιαζόμενο δωματιάκι παρείχε ελευθερία κινήσεων αλλά δημιουργούσε άλλα προβλήματα.

ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ

     Εκτός από τις οικονομικές δυσκολίες που καθιστούσαν δύσκολη έως αδύνατη την φοίτηση των χωριατόπαιδων στο Γυμνάσιο, δεν υπήρχαν στην Κομοτηνή τα από πάσης απόψεως κατάλληλα καταλύματα για τους εφήβους μαθητές και δη τις μαθήτριες. Έτσι οι σπουδές στο Γυμνάσιο ήταν προνόμιο των αστών ή των πολύ πλουσίων. Το Ελληνικό κράτος προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που προκάλεσαν η Κατοχή και ο Εμφύλιος πόλεμος. Δεν υπήρχαν χρήματα ούτε στις Μητροπόλεις. Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Γεννάδιος Μουχταράκης, Κομοτηναίος στην καταγωγή και στενός συνεργάτης του Μητροπολίτη Τιμόθεου:

«Ο Νομός Ροδόπης είναι ακριτικός και κατά την διάρκειαν της Ποιμαντορίας του Σεβασμιωτάτου εις τον εν λόγω Νομόν ελειτούργουν μόνον τρία Γυμνάσια, δύο εις την Κομοτηνήν, Αρρένων και Θηλέων, και εν εις την κωμόπολιν των Σαππών μικτόν. Αι συγκοινωνίαι ήσαν τότε ελάχισται και η ταλαιπωρία διά τα παιδιά της υπαίθρου που ήθελον να συνεχίσουν σπουδάς εις τα γυμνάσια των δύο αυτών πόλεων μετά την στοιχειώδη εκπαίδευσιν, ήτο πολύ μεγάλη.

Πολλά παιδιά, είτε πεζή, είτε με διάφορα άλλα μέσα (ποδήλατα, ζώα, άμαξαι) εταλαιπωρούντο καθημερινώς και μάλιστα όταν αι καιρικαί συνθήκαι ήσαν ακατάλληλοι (βροχή-ψύχος-χιόνι), ως συμβαίνει συνήθως εις την Β. Ελλάδα, δεν ηδύναντο να παρακολουθήσουν συχνά τα μαθήματά των. Άλλα δε έμενον με ενοίκιον εις όχι κατάλληλα οικήματα (χωρίς θέρμανσιν, λουτρόν, κλπ), οπότε η ταλαιπωρία των ήτο μεγάλη και πολλά, ως εκ τούτου, ηναγκάζοντο να εγκαταλείψουν τας σπουδάς των.

Μέλημα και όνειρον του Σεβασμιωτάτου ήτο το πώς θα ηδύνατο να απαλείψη αυτάς τας αντιξοότητας, ώστε να δυνηθούν να μορφωθούν όσον το δυνατόν περισσότερα ελληνόπουλα, διά να προσφέρουν εν συνεχεία τας υπηρεσίας των εις την κοινωνίαν και την Πατρίδα.

     Τα οικονομικά της Ιεράς Μητροπόλεως ήσαν τότε πολύ πενιχρά, σημειωτέον ότι εδυσκολεύετο να πληρώση ακόμη και τους μισθούς των υπαλλήλων της, οι οποίοι αμείβοντο, προς τιμήν των, δια μικρού επιδόματος, και ως εκ τούτου δεν είχε ο Δεσπότης την δυνατότητα να ανεγείρη Οικοτροφεία διά τον ιερόν αυτόν σκοπόν.

     Αλλά ο Μέγας Θεός, ο οποίος έρχεται πάντοτε Αρωγός εις την αγαθήν θέλησιν και επιθυμίαν των ανθρώπων, ευδόκησε θαυματουργικώς να κατορθώση ο Δεσπότης εκ του μηδενός, τα ακατόρθωτα. Διότι  διέθεσε ευνοϊκώς εις τας εκκλήσεις του Σεβασμιωτάτου τας καρδίας δύο ευπόρων πολιτών της Κομοτηνής, των αειμνήστων Δημητρίου Τριαρίδη και Ιωακείμ Ιωακειμίδη, και έτσι το όνειρον του Ποιμενάρχου να βοηθήση την σπουδάζουσαν νεότητα αρχίζει να λαμβάνη σάρκα και οστά».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ

     Ο Μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος¹ το 1956 είχε μόλις δυο χρόνια στην Μητρόπολη, όταν οραματίστηκε και πέτυχε τη λειτουργία του πρώτου οικοτροφείου. Οραματιστής, οξυδερκής αλλά και ρεαλιστής ο Μητροπολίτης, με αγάπη και μέριμνα για τα φτωχόπαιδα της επαρχίας που δεν μπορούσαν να σπουδάσουν, προχώρησε στην ίδρυση δυο οικοτροφείων: ένα για τα αγόρια αρχικά (από το 1956) και αργότερα ένα για τα κορίτσια.

     Το πρώτο οικοτροφείο στεγαζόταν σε παλιό κτίριο που βρισκόταν στη γωνία των οδών Σισμάνογλου και Ζυμβρακάκη, εκεί που αργότερα έγινε το οικοτροφείο Θηλέων. Το παλιό αυτό  κτίριο χάρη σε άοκνες και συνεχείς ενέργειες του Μητροπολίτη Τιμόθεου παραχωρήθηκε από το Υπουργείο Κοινωνικής Προνοίας στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και αργότερα περιήλθε στην κυριότητα του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Μητροπόλεως. Λειτούργησε για μία ολόκληρη οκταετία, μέχρι το 1964, και φιλοξένησε γύρω στους 375 άπορους Γυμνασιόπαιδες. Πρώτος  υπεύθυνος για τη λειτουργία του ήταν ο Αρχιμανδρίτης Ευδόκιμος², αργότερα Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως.

     Σ΄ αυτό το κτίριο λειτούργησε το οικοτροφείο Αρρένων για οκτώ χρόνια, έως το 1964. Επειδή, όμως, το εν λόγω κτίριο ήταν πολύ παλιό και ακατάλληλο για  διαβίωση μεγάλου αριθμού μαθητών, λόγω στενότητας χώρου, αλλά και από απόψεως όρων υγιεινής, η Εφορία του Ιδρύματος αναγκάσθηκε να περιορίσει τον αριθμό των οικότροφων από 50 σε 25. Νοικιάστηκε τότε ιδιωτικό κτίριο. Μέχρι να κτιστεί το νέο κτίριο οι οικότροφοι στεγάστηκαν σε οίκημα της Πρόνοιας στην οδό Αθ. Διάκου (περίοδος 1965-1967).  Έτσι αρκετοί  μαθητές της υπαίθρου υποχρεώνονταν να ζουν σε άθλιες συνθήκες, μακριά από την εποπτεία των γονιών τους.

     Για την ίδρυση του νέου Οικοτροφείου δεν υπήρχαν δυστυχώς οικονομικοί πόροι. Οι εκκλήσεις του Δεσπότη εισακούσθηκαν από τον φιλοπρόοδο και φιλόπατρι εύπορο Κομοτηναίο  επιχειρηματία, Ιωακείμ Ιωακειμίδη*³, που προσέφερε ως δωρεά εξακόσιες χιλιάδες δραχμές (τόσος ήταν ο προϋπολογισμός του έργου). Το νέου κτίριο του Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου Αρρένων κτίστηκε στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού της Του Θεού Σοφίας Κομοτηνής, εκεί όπου σήμερα λειτουργεί ο επ’ ονόματι του «Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού» Βρεφονηπιακός Σταθμός της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής. Επειδή όμως τα χρήματα της δωρεάς ήταν αρκετά μόνο για τον οικοδομικό σκελετό του κτιρίου, ο Μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος αναζήτησε επιπλέον αναγκαία χρήματα για την ολοκλήρωση του έργου, απευθυνόμενος με συνεχείς παραστάσεις σε Υπουργούς, επωνύμους και λιγότερο γνωστούς φίλους του, οπότε και πέτυχε την πλήρη ολοκλήρωση της ανεγέρσεως του οικοδομήματος, που στέγαζε πλέον περίπου 80 έως 100 μαθητές των χωριών της εκκλησιαστικής επαρχίας του. Την μελέτη  του έργου εκπόνησε ο διακεκριμένος Πολιτικός Μηχανικός και Προϊστάμενος των Τεχνικών Υπηρεσιών κ. Κ. Παυλίδης. 

     Το οικοτροφείο αυτό πρωτολειτούργησε τη σχολική χρονιά 1967-68.  Στα περισσότερα χρόνια της λειτουργίας του Διευθυντής του ήταν ο τότε Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Μαρωνείας, Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Ρουμελιώτης*⁴. Άξιο μνείας είναι το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Τιμόθεος τιμής ένεκεν ονόμασε το νέο Οικοτροφείο Αρρένων από το όνομα των δωρητών ως «Ιωακειμίδιον Ευαγές Ίδρυμα». Το Πνευματικό αυτό  Ίδρυμα ήταν σε μια ήσυχη γειτονιά, σε χώρο ανοιχτό. Ήταν διώροφο. Κάτω ήταν ο χώρος μελέτης και φαγητού, το Γραφείο Διοίκησης, η κουζίνα, η αποθήκη και η βιβλιοθήκη του. Στον πάνω όροφο υπήρχαν δυο ξενώνες που κοιμούνταν οι μαθητές και ένας χώρος στον οποίο διέμενε ο Διευθυντής του οικοτροφείου. Είχε δική του αυλή με μικρό γήπεδο βόλεϊ και παρτέρια και μπροστά του είχε το προαύλιο της εκκλησίας. Βρισκόταν δίπλα στο Δημοτικό στάδιο και σε πολύ μικρή απόσταση από το Γυμνάσιο Αρρένων αλλά και από το Οικονομικό Γυμνάσιο και την Τεχνικη Σχολή « Έδισσον», σχολεία στα οποία φοιτούσαν οι οικότροφοί του.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ

     Το Τριαρίδειο Εκκλησιαστικό Οικοτροφείο Θηλέων (σήμερα βρεφονηπιακός σταθμός) κτίστηκε στη θέση του παλιού Οικοτροφείου Αρρένων, στη γωνία των οδών Σισμάνογλου και Ζυμβρακάκη, στη θέση παλιού κτιρίου που γι’ αυτόν τον λόγο κατεδαφίσθηκε. Ετέθη σε εφαρμογή το σχέδιο του μεγαλόπνοου και οραματιστή Μητροπολίτη Τιμόθεου, όπως ο ίδιος έγραφε: «απεφασίσαμεν την ανέγερσιν και Οικοτροφείου θηλέων επί του οικοπέδου του κατεδαφισθέντος ακινήτου προς περίθαλψιν των εκ της υπαίθρου ερχομένων διά γυμνασιακάς σπουδάς εις την πόλιν απόρων μαθητριών, διά τας οποίας οι κίνδυνοι είναι προφανείς και το καθήκον  της Εκκλησίας απέναντι τούτων επίσης επιβεβλημένον».

     Αρωγός και ευεργέτης της όλης προσπάθειας του Μητροπολίτη Μαρωνείας Τιμοθέου για την ανέγερση του νέου εκκλησιαστικού Οικοτροφείου θηλέων υπήρξε ο οικονομικά εύπορος κομοτηναίος Δημήτριος Τριαρίδης⁶, ο οποίος προσέφερε το χρηματικό ποσό των 100.000 δραχμών. Ο θεμέλιος λίθος κατετέθη κατά την επίσημη άφιξη των νέων τότε Βασιλέων των Ελλήνων Κωνσταντίνου και Άννας-Μαρίας στην Κομοτηνή,  στις 20 Οκτωβρίου 1964. Η ολοκλήρωση του όλου οικοδομήματος ήταν πολύ δύσκολη κι επιτεύχθηκε στη συνέχεια με τις άοκνες και όντως αιματηρές εργώδεις προσπάθειες του Μητροπολίτη Τιμοθέου. Καθοριστικής σημασίας υπήρξε η αρωγή του τότε Υπουργού Οικονομικών Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με μια γενναία οικονομική επιχορήγηση, οπότε σε λίγο χρόνο το Οικοτροφείο Θηλέων άρχισε να λειτουργεί και να φιλοξενεί περίπου 90 μαθήτριες. Ο Μητροπολίτης Τιμόθεος αφιέρωσε το λεγόμενο «Τριαρίδειον» Εκκλησιαστικό Οικοτροφείο Θηλέων επ’ ονόματι της Αγίας Αικατερίνης, όπου σήμερα λειτουργεί ο δεύτερος βρεφονηπιακός Σταθμός της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής. Στα περισσότερα χρόνια της λειτουργίας του Διευθυντής του ήταν ο Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Φαραντάτος*³.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΩΝ

     Τα πράγματα αλλάζουν από το 1976, όταν Υπουργός Παιδείας ήταν ο Γ. Ράλλης. Το Γυμνάσιο γίνεται τριετές και υποχρεωτικό, χωρίς εξετάσεις πια, (εξετάσεις γίνονταν για την εγγραφή στο Λύκειο), καθιερώνεται η Δημοτική Γλώσσα, ιδρύονται πολλά τεχνικά σχολεία, ενώ ιδρύονται πολλά Γυμνάσια στην επαρχία (το 1977-78 ξεκίνησε και το Γυμνάσιο Ν. Καλλίστης).

     Από το 1981 τα πράγματα αλλάζουν πολύ. Αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, που έκανε μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Εκπαίδευσης. Καθιερώνεται το μονοτονικό σύστημα, καταργούνται οι γενικοί διευθυντές και οι επόπτες της διοίκησης της εκπαίδευσης, καταργούνται οι επιθεωρητές της α/θμιας και β/θμιας εκπαίδευσης και καθιερώνεται ο θεσμός του σχολικού συμβούλου, ψηφίζεται νέος κανονισμός μαθητικών κοινοτήτων, γράφονται καινούρια βιβλία για μαθητές και δασκάλους και συντάσσονται νέα αναλυτικά προγράμματα. Επίσης καταργούνται οι εξετάσεις για την εισαγωγή στα λύκεια και αλλάζει το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ (1983). Η ίδρυση πολλών σχολείων στην επαρχία, η βελτίωση της συγκοινωνίας, η άνετη μετακίνηση, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και η αύξηση των Ι.Χ. οδήγησαν στο κλείσιμο των οικοτροφείων, που έγιναν πλέον Παιδικοί Σταθμοί, όπως επέτασσαν πλέον οι νέες ανάγκες.

ΣΧΕΣΗ ΠΟΡΠΗΣ – ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟΥ

     Η Πόρπη ανέπτυξε ισχυρή παρουσία στα δυο οικοτροφεία. Οι πρώτοι τρόφιμοι ήταν ο Καρυοφύλλης Αντωνακάκης, ο Γιώργος Μακρής, ο Στέργιος Παιδαράκης, ο Βαγγέλης Αντωνακάκης, ο Πέτρος Γαλαζούδης κι αργότερα ο Χρήστος Δουλγεράκης. Στα κορίτσια την αρχή έκαναν η Στέλλα Βασιλακάκη και η Μαρία Γκουντάκου. Ακολούθησαν πάρα πολλοί άλλοι στα επόμενα χρόνια, οι περισσότεροι πέρασαν λίγα ή πολλά χρόνια στο οικοτροφείο. Λειτουργούσαν με αυστηρό πρόγραμμα και κανόνες. Παρά την αυστηρότητά τους, όμως, γενικά πρόσφεραν πολλές και καλές υπηρεσίες στη μαθητιώσα νεολαία του χωριού. Αν δεν υπήρχε το οικοτροφείο πολλά παιδιά δεν θα μπορούσαν να σπουδάσουν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Το πρόγραμμά του περιελάμβανε πολύ πρωινό εγερτήριο, στις 6 το πρωί. Μετά προσφέρονταν πρωινό (λίγο τσάι με ελιές ή λίγο γάλα, με ψωμάκι και βούτυρο) και υπήρχε υποχρεωτική πρωινή μελέτη. Τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο στις 8, όσα ήταν πρωινά, και στις 14.30, όσα ήταν απογευματινά.  Υπήρχε μελέτη υποχρεωτική με την επίβλεψη του ίδιου του Δαμασκηνού ή της κ. Αγλαΐτσας που ήταν η γραμματέας ή κάποιων ομαδαρχών που επιφορτίζονταν το έργο της επίβλεψης. Προβλέπονταν τιμωρίες, συχνά αυστηρές, για όσους δεν πειθαρχούσαν. Εκτός από τον ύπνο, το φαγητό και τη μελέτη πρόσφερε κι άλλα πράγματα. Υπήρχε Κατηχητικό, βιβλιοθήκη και κάποιο γηπεδάκι βόλεϊ για τον ελεύθερο χρόνο. Οι μαθητές – τρόφιμοι του οικοτροφείου συμμετείχαν στη χορωδία του και πολλές φορές τις Κυριακές επισκέπτονταν άλλα χωριά, όπου κήρυττε το Θείο Λόγο, ο ιεροκήρυκας Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός.

1. Τιμόθεος Ματθαιάκης (1914-1992)

1. Ο Τιμόθεος, κατά κόσμον Σταύρος Ματθαιάκης, του Εμμανουήλ και της Αικατερίνης το γένος Φραγκιδάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1914.  Μετά το Λύκειο στην Αθήνα σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απεφοίτησε με «άριστα», κατά το έτος 1935, και έτυχε τιμητικού βραβείου από την Ακαδημία Αθηνών. Εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Το έτος 1937 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρό Χρυσόστομο τον Α΄, ενώ το 1940 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ι. Ναό Ζωοδόχου Πηγής Ακαδημίας. Στις 28 Οκτωβρίου 1940, επιστρατεύθηκε και υπηρέτησε ως Έφεδρος Στρατιωτικός Ιερέας και επανήλθε στα καθήκοντα του στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης. Τον Δεκέμβριο του 1941 μετατέθηκε στον Ιερό Ναό Προφήτου Ηλιού Παγκρατίου. Επίσης υπηρέτησε ως Εφημέριος και παιδαγωγός των Τεχνικών Σχολών Λέρου (1949 – 1950), Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου και γραμματέας, προϊστάμενος και εν συνέχεια Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Την 28ην Φεβρουαρίου εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Μυρέων, Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Την 26 Μαρτίου 1954 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής. Την 25η Μαίου 1974 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης της νεοσύστατης Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας. Τιμήθηκε με ανώτερα παράσημα, ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικα, καθώς και των Οικουμενικού Πατριαρχείων, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Μιλούσε την αγγλική γλώσσα. Ο Μητροπολίτης Τιμόθεος απεβίωσε στη Νέα Ιωνία το έτος 1992.
2. Ευδόκιμος Κοκκινάκης

Ο   Ευδόκιμος Κοκκινάκης, κατά κόσμον Μιχαήλ, γιός του Ιωάννου και της Φωτεινής το γένος Πασπαράκη (το ένατο τέκνο της οικογένειας  σε σύνολο δώδεκα αδελφών), γεννήθηκε την 14η Νοεμβρίου 1924 στον Άγιο Θωμά Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί και τις εγκύκλιες σπουδές του στο Δημοτικό Σχολείο. Τον Ιούνιο του 1939 μετέβη στο   Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου ως δόκιμος μοναχός. Χειροτονήθηκε  Διάκονος στην Ιερά το 1942.   Το 1954 έγινε  Πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης και τοποθετήθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κομοτηνής υπό του μακαριστού Μητροπολίτη (τότε)Μαρωνείας και μετέπειτα Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κυρού Τιμοθέου.  Εκεί υπηρέτησε ως Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως και ως Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ιερού Ναού της του Θεού Σοφίας. Οι διοικητικές του ικανότητες και η άριστη γνώση των εκκλησιαστικών ζητημάτων βοήθησαν κατά πολύ το έργο της Ιεράς Μητροπόλεως και τούτο εκτιμήθηκε δεόντως από τον Μητροπολίτη Τιμόθεο, ο οποίος τον όρισε ως Γραμματέα του Μητροπολιτικού Συμβουλίου και Διευθυντή του νεοϊδρυόμενου τότε Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας, με έδρα την Κομοτηνή, σκοπός του οποίου ήταν η παροχή στέγης, τροφής και ηθικής και χριστιανικής διαπαιδαγώγησης των ορθοδόξων ελληνοπαίδων μαθητών της Μέσης Εκπαιδεύσεως, που προέρχονταν από τα χωριά της επαρχίας της Μαρωνείας.  Σπουδαία υπήρξε και η συμβολή του στην αποπεράτωση και στον εξωραϊσμό του Ιερού Ναού της του Θεού Σοφίας.

Ο Αρχιμανδρίτης Ευδόκιμος, μετά την πολυετή του διακονία και προσφορά στην Μητρόπολη Μαρωνείας, μετατέθηκε στον Βόλο, στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, όπου και υπηρέτησε ως Ιερατικώς Προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Νικολάου και ιεροκήρυκας από τον Μάιο του 1959 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1961. Παρέμεινε στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος έως το 1962, οπότε και κατόπιν σεπτού γράμματος και προσκλήσεως του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Ιακώβου μετέβη στις Η.Π.Α., υπηρετώντας την εκεί Εκκλησία για δεκατέσσερα χρόνια, ήτοι από το 1962 έως το μισό του έτους 1975.

Τον Αύγουστο του 1975 ο Αρχιμανδρίτης Ευδόκιμος επιστρέφει στην Ελλάδα και εντάσσεται στο ιερό κατάλογο της Ιεράς Μητροπόλεως Αττικής, όπου και τοποθετείται από τον Ποιμενάρχη κυρό Δωρόθεο ως εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Θρακομακεδόνων.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναγνωρίζοντας την πολυετή εμπειρία του Αρχιμανδρίτη Ευδοκίμου σε διάφορες διοικητικές θέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αμερική, με απόφαση της τον Φεβρουάριο του 1976, κατόπιν προτάσεως του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ τον διορίζει ως ένα εκ των γραμματέων αυτής, λόγω κενών οργανικών θέσεων και κατόπιν αιτήσεως του ιδίου αναθέτοντας στον ίδιο τα καθήκοντα του Αρχειοφύλακος της Ιεράς Συνόδου, Μετά από παρέλευση λίγων μηνών και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1976 ο Αρχιμανδρίτης Ευδόκιμος αφήνει τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος και με διοριστήριο γράμμα του Μητροπολίτου Αττικής τοποθετείται ως Εφημέριος και Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αχαρνών. Το 1984 εξελέγη Αρχιερέας και Μητροπολίτης της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, η οποία ήταν χηρεύουσα, μετά την εις Κύριον εκδημία του Μητροπολίτου κυρού Αμβροσίου Νικολάου, του από Χριστουπόλεως. Όμως, στις 30 Αυγούστου 2003 ευρισκόμενος ο ίδιος στο Επισκοπείο της Νέας Περάμου για το θέρος, και ενώ κολυμπούσε στη θάλασσα, σε μικρή απόσταση από την ακτή, εξεδήμησε προς Κύριον. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κεντρικού Λιμεναρχείου Καβάλας, ο θάνατος του Μητροπολίτου Ευδοκίμου οφείλονταν σε πνιγμό, ο οποίος, μετά τη διενέργεια νεκροψίας –νεκροτομής που πραγματοποιήθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας, προήλθε από αιφνίδιο καρδιακή ανακοπή επί εδάφους βαρείας στεφανιαίας νόσου.

3. Ιωακείμ Ιωακειμίδης

Γεννήθηκε στην Κιουτάχεια (Κοτύαιον) της Μ.Ασίας. Εγκαταστάθηκε στην Κομοτηνή το 1922 με την αρραβωνιαστικιά του Σωσάννα Βαγδατλή  (1905-1987), που ήξερε πολύ καλά την τέχνη της ταπητουργίας, που ανθούσε από το 1860 στη Μ. Ασία (Καισάρεια, Κιουτάχεια, Εσκί Σεχήρ (Δορύλαιον), Σεβάστεια, Σπάρτη, Σμύρνη). Φέρνουν μαζί τους από την Πατρίδα έναν παλιό αργαλειό. Σαν όλους τους πρόσφυγες, ανασκουμπώνονται για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, στην καινούρια πλέον πατρίδα τους. Με πολύ κόπο και μόχθο οι αργαλειοί αυξήθηκαν τόσο στην περιφέρεια της Κομοτηνής, όσο και σ’ ολόκληρο το νομό Ροδόπης. Οι παραγγελίες έρχονταν η μία μετά την άλλη, οι υφάντρες ύφαιναν ακατάπαυστα. Οι αργαλειοί ήταν του τύπου “Κιουτάχειας”, πιο ευέλικτοι απ’ τους “Καισαρείας”, γιατί οι οριζόντιοι δοκοί περιστρέφονται και μπορεί να υφανθεί χαλί μεγάλων διαστάσεων αλλά και περισσότερα του ενός χαλιά.

     Το βάψιμο των μαλλιών γίνονταν στα καζάνια του βαφείου στο σπίτι της οδού Βυζαντίου 23 στην Κομοτηνή από την ίδια την Σωσάννα Ιωακειμίδου. Κατά την δεκαετία 1950-1960 ο ΕΟΜΜΕΧ παραγγέλνει αργαλειούς στον Ιωακείμ Ιωακειμίδη, σύζυγο της Σωσάννας, για να εξοπλίσει τα ανά την Ελλάδα εργαστήριά του. Ο Ιωακείμ επιβλέπει την κατασκευή των αργαλειών στο ξυλουργείο του κ. Στεφάνου Παπουτσή στην Κομοτηνή. Ταυτοχρόνως δε, παρακολουθεί την δημιουργία τεντωτικών μηχανών (“μπουργκού”), σ’ ένα μηχανουργείο της πόλης, όπου ταυτόχρονα κατασκευάζονται ψαλίδια και χτένια για τους αργαλειούς. Την ίδια εποχή ο Ιωακείμ διατηρούσε χαλκουργείο στην πλατεία Ηφαίστου στη Κομοτηνή.

Το 1966 ο Ιωακείμ, γνήσιος εκφραστής αυτής της Παράδοσης, κάνει μια μεγάλη χρηματική δωρεά στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής για την ανέγερση οικοτροφείου στο προαύλιο της εκκλησίας της του Θεού Σοφίας στην Κομοτηνή, μπαίνοντας έτσι στον κατάλογο των μεγάλων ευεργετών του Γένους. Ο Βασιλεύς Κων/νος του απομένει παράσημο το 1967 στην Αθήνα. Για τον ίδιο λόγο στις 8 Μαρτίου 1968 του απονέμεται πατριαρχικό οφφίκιο με την μεγάλη τιμή να ονομάζεται Εντιμολογιώτατος Άρχων Μέγας φιλάνθρωπος της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας , από τον τότε Πατριάρχη Κων/πόλεως κ.κ. Αθηναγόρα.

4.  Δαμασκηνός Ρουμελιώτης (1920-2012)

Ο Μητροπολίτης Δαμασκηνός, κατά κόσμον Πέτρος Ρουμελιώτης, γεννήθηκε το 1920 στην Οιχαλία Μεσσηνίας. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και σε ηλικία 13 ετών μετέβη στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως εμποροϋπάλληλος. Τα δύσκολα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και της γερμανικής κατοχής τον βρίσκουν με την οικογένεια του στην Αθήνα. Τότε συνδέθηκε πνευματικά με τον κατόπιν Μητροπολίτη Μαρώνειας και σε συνέχεια Ν. Ιωνίας Τιμόθεο. Για την προσφορά του, στον αγώνα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο, τιμήθηκε στο Αργός Ορεστικό στην Πρώτη Σιδηρά Μεραρχία με το μετάλλιο Ανδρείας Εξαίρετων Πράξεων. Το 1951 χειροτονείται Διάκονος. Αρχικά υπηρέτησε στην Μητρόπολη Μεσσηνίας. Το 1953 αποφασίζει να ακολουθήσει ανώτερες σπουδές και εισάγεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1958. Τότε διορίστηκε Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρώνειας και Κομοτηνής, θέση που υπηρέτησε επί 16 χρόνια. Κατά την διάρκεια της θητείας του στην θέση αυτή πρόσφερε σημαντικό έργο στην περιοχή. Παράλληλα διετέλεσε διευθυντής του μαθητικού εκκλησιαστικού οικοτροφείου, πρόεδρος των Χριστιανικών Ομίλων Κυριών και Νεανίδων της Ιεράς Μητροπόλεως και γενικός επιθεωρητής της Μητρόπολης. Για το έργο του τιμήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με μετάλλια και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με εύφημη μνεία. Το 1974 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής και συνέχισε το έργο του. Φρόντισε για την συμπλήρωση των κενών της περιφέρειας από εφημέριους. Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών στις 6 Νοεμβρίου 2012 στο Νοσοκομείο της Κομοτηνής, έπειτα από προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

5.   Κων/νος Φαραντάτος

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Μαΐου 1930, κατάγεται από την Κεφαλλονιά. Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του εισήλθε στο Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής και εν συνέχεια στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διάκονος και Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιο στον Ιερό Ναό Αγίου Παύλου οδού Ψαρών. Διακόνησε στη γραμματεία της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Διετέλεσε για μικρό διάστημα πρωθιερεύς των Ανακτόρων. Υπηρέτησε την Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής ως Ιεροκήρυκας, ως πνευματικός, ως Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, ως Διευθυντής του Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου Θηλέων και ως Πρωτοσύγκελλος (1966 – 1974).

Υπήρξε συνεργάτης του Ραδιοφωνικού σταθμού της Θράκης. Υπηρέτησε ως Εφημέριος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στον Ιερό Ναό Αγίου Ευθυμίου Κυψέλης.

Τον Μάιο του 1974 μετατέθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας. Υπηρέτησε την Ιερά Μητρόπολη, ως Ιεροκήρυκας, ως πνευματικός, ως Ιερατικός Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίας Ευφημίας Νέας Χαλκηδόνος και ως Πρωτοσύγκελλος (1974 – 1994). Την 25η Μαϊου 1994 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, η χειροτονία του έγινε στις 29 Μαΐου 1994.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2014, με επιστολή του προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο (Δ.Ι.Σ.) της Εκκλησίας της Ελλάδος παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Εξέδωσε τρεις ογκώδεις τόμους με πολύτιμα στοιχεία για την εκκλησιαστική, εθνική και κοινωνική προσφορά της Μητροπόλεως κατά την μακρά αρχιερατεία του.

6.  Δημήτριος Τριαρίδης

Εύπορος κτηματίας. Το τσιφλίκι του βρισκόταν στην περιοχή της Γλυφάδας, στα νότια του Ν. Ροδόπης.

Πηγές

Πληροφορίες για το πόνημα ελήφθησαν:

• από δημοσιεύσεις του κ. Ιωάννη Σιδηρά στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» http://paratiritis-news.gr/article/210564/O-Mitropolitis-Maroneias-Timotheos-os-Idrutis-ton-Ekklisiastikon-Oikotrofeion-Arrenon-kai-Thileon-sto-Nomo-Rodopis
• από μαρτυρίες του Ιατρού Καρυοφύλλη Αντωνακάκη, που υπήρξε και ο πρώτος οικότροφος

https://www.ioakeimidis.gr/i-istoria-tis-oikogeneias-ioakeimidi