Στο κεντρικό καφενεδάκι της Ν. Καλλίστης «Η συνάντησις» υπάρχει αρκετός κόσμος. Μεσημέριασε σχεδόν αλλά οι μερακλήδες Καλλισταίοι δεν λένε να πάνε στα σπίτια τους. Ο καφετζής έχει ακόμα στημένα έξω τα τραπεζάκια του κάτω από την κληματαριά και οι θαμώνες απολαμβάνουν τη δροσιά της αλλά και το ουζάκι τους, πριν πάνε για το μεσημεριανό φαγητό στο σπίτι τους. Γνωστοί λάτρεις του ποτού οι περισσότεροι. Δεν είναι τυχαίο που το χωριό τους έχει τη μεγαλύτερη κατανάλωση ούζου στην περιοχή! Είναι προχωρημένο Καλοκαίρι. Αρχές Φθινοπώρου. Ο Σεπτέμβρης μπήκε φέτος κατσούφης και το ημερολόγιο στον τοίχο γράφει Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 1959.
Ανάμεσα στους θαμώνες κι ένας άγνωστος νεαρός, 24-25 χρονών. Είναι διαφορετικός, δεν μοιάζει με τους θορυβώδεις καφενόβιους. Καλοντυμένος και σοβαρός, ευπαρουσίαστος, μελαχρινός, λεπτός και ευθυτενής, κάθεται σε μια άκρη διακριτικά. Η παρουσία του, όχι συνηθισμένη στους ντόπιους, δεν περνά απαρατήρητη. Οι χωρικοί εδώ είναι φιλόξενοι αλλά και αδιάκριτοι. Τίποτε δεν περνά απαρατήρητο και χωρίς διευκρινίσεις. Εξηγεί λοιπόν σ’ αυτούς που τον ρωτούν χωρίς περισπασμούς ποιος είναι, τι θέλει και πού πάει, πως είναι ο καινούριος δάσκαλος του διπλανού χωριού, της Πόρπης. Ονομάζεται Παναγιώτης Κουφός και προέρχεται από την Αγνάντια της Αλεξανδρούπολης. Τον τοποθέτησε ο Επιθεωρητής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Ροδόπης, στην Πόρπη, που την ξέρει λίγο, γιατί εκεί είναι παντρεμένη μια συγχωριανή του, η Ραλιώ Κατσίκα. Η συγκοινωνία είναι πολύ αραιά. Ένα λεωφορείο όλο κι όλο εκτελεί το δρομολόγιο στην περιοχή. Ξεκινούσε το πρωί για τη Μέση, φορτώνει εμπορεύματα και επιβάτες και διασχίζοντας όλα τα χωριά (Γλυφάδα, Πόρπη, Καλλίστη, Αίγειρος, Μεσούνη) φθάνει κάποτε στον Κασαμπά, στην πρωτεύουσα, την Κομοτηνή, στο Πρακτορείο, εκεί που σήμερα είναι η Εθνική τράπεζα, δίπλα στον ποταμό Μπουκλουτζά. Το μεσημέρι, αργά, κάνει το ίδιο δρομολόγιο. Ο δάσκαλος έφτασε με το λεωφορείο που πάει στην Ξάνθη. Κατέβηκε στη Ν. Καλλίστη για να πάει στην Πόρπη είτε με κάποιο μέσο που θα βρει είτε και με τα πόδια.
– «Μη στενοχωριέσαι, κυρ Δάσκαλε» του λέει ένας καλοκάγαθος Καλλισταίος. «Όλο και κάποιος θα περάσει να σε πάει στην Πόρπη. Κάτσε να σε κεράσουμε ένα καφεδάκι».
Η συγκοινωνία είναι αραιή. Κανένας πραγματευτής με αλογόκαρο, κανένα τρακτέρ και πολύ σπάνια κάποιο φορτηγό που μεταφέρει εμπορεύματα. Από το σημείο που είναι το καφενείο ελέγχουν όλη την κίνηση. Κάποια στιγμή πράγματι εμφανίζεται στην κορυφή της κατηφόρας, στην είσοδο του χωριού ένα φορτηγό βραδυκίνητο, πολύ θορυβώδες και πολύ αργό. Κουβαλάει κεραμίδια, από το «κεραμοποιείον Θράκης», όπως γράφει στο πλαϊνό του μέρος, κόβει εντελώς ταχύτητα για να στρίψει στο δρόμο για την Πόρπη. Ο Δάσκαλος σηκώνεται βιαστικά, σηκώνει το χέρι του και ζητάει να τον πάρουν κι αυτόν αν γίνεται. «Γίνεται, πώς δεν γίνεται» του απαντά ο μουστακαλής οδηγός του. «Σάλτα πάνω». Βέβαια πάνω στο φορτηγό εκτός από τον οδηγό κάθονται άλλοι δυο άντρες αλλά «χίλιοι καλοί χωράνε».
Στριμώχνεται λοιπόν κι ο δάσκαλος στο φορτηγό. Πριν προλάβει να συστηθεί ακούει τη ζωηρή συνομιλία των δυο συνεπιβατών του. Είναι Πορπιώτες, γονείς παιδιών που πηγαίνουν στο Δημοτικό. Φέτος η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά. Κοντεύει να βγει ο Σεπτέμβρης και το σχολείο τους παραμένει κλειστό, ελλείψει δασκάλου. Πήρε μετάθεση ο Τριγάζης στην Πελοπόννησο. Ανησυχώντας πως τα παιδιά τους θα μείνουν αγράμματα πήραν την πρωτοβουλία να επισκεφθούν το Νομάρχη στην αρχή. Εκείνος τους έστειλε στον Επιθεωρητή.
– «Και τι σας είπε ο Επιθεωρητής;» παρεμβαίνει επιτέλους ο άγνωστός τους συνεπιβάτης.
– «Μας είπε πως θα στείλει στο σχολείο μας κάποιον δάσκαλο κουφό!»
– «Δεν βαριέσαι», παρεμβαίνει ο δεύτερος Πορπιώτης, «ας έρθει δάσκαλος κι ας είναι και κουφός!»
– «Εγώ είμαι ο Κουφός, Παναγιώτης Κουφός» παρεμβαίνει ο νεαρός δάσκαλος, γελώντας με την παρανόηση των Πορπιωτών.
Δεν μπορεί, σίγουρα συστηνόμενος θα τους … κούφανε.
porpiotis.com 
Σχολιάστε