τα κάλαντα

                                τα κάλαντα

                                           του Σταύρου Παπαδόπουλου

Ξύπνησα πρωί πρωί, πλύθηκα, έβαλα τα καλά μου… φτωχικά τα ρούχα μας, φτωχικά χρόνια.
Η μάνα μου σκάλιζε την ξυλόσομπα για να βράσει το τσουκάλι με το χοιρινό. Θα έβαζε λέει και λάχανο τουρσί μέσα και μια καυτερή πιπεριά που άρεσε του πατέρα μου. Ετοίμαζε  για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι της επόμενης μέρας… μοσχοβολούσε το σπίτι!!!
«Πού θα πας» με ρώτησε με το πάντα αυστηρό ύφος αλλά γλυκό το πρόσωπό της…
«Πάω να πω τα κάλαντα με τους φίλους μου»  «κάνει κρύο πού πας… βάλε το χοντρό πανωφόρι σου και τις λαστιχένιες μπότες, έξω έχει λάσπες και χιονιά»  Ήθελε να μου το αρνηθεί, δεν μπορούσε, πόσο μ’  αγαπούσε… ήξερε ότι περίμενα όλο τον χρόνο αυτή την στιγμή…
Βγήκαμε στους δρόμους τρία παιδάκια φτωχικά ντυμένοι … πω πω τι χαρά, τι ευτυχία όταν χτυπούσαμε τις πόρτες και τραγουδούσαμε τα κάλαντα!
Χρόνια δύσκολα, φτωχικά. Ο αέρας κρύος, ξεροβόρι. Ζεστές οι καρδιές μας, φτωχός ο κόσμος!
Μια δεκάρα, ένα πορτοκάλι, ένα μήλο και οι πολύ πλούσιοι στην καρδιά μισή δραχμή…
Με την δύση του ήλιου τελειώναμε…και εκεί μπροστά μας ένα κομπόδεμα από δεκάρες, μας περίμενε να το μοιράσουμε!!! Τι χαρά, τι ευτυχία!!!!!
Πέρασαν τα χρόνια, όμορφα, φτωχικά, αγνά, χρόνια..
Και σήμερα τι??? Άγχος,  κλεισμένοι στο καβούκι μας όλοι.. τι είναι ευτυχία, τι είναι χαρά???
Τι χρώμα έχει?? Άλλαξε  η γεύση της…πιο φανταχτερή ίσως αλλά όχι νόστιμη και όμορφη όπως τότε!!!!””

Valentino   ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!

                                                     του Ευθύμιου Παιδαράκη

Παραμονή πρωτοχρονιάς…..
Θυμάμαι τέτοια μέρα, παραμονή πρωτοχρονιάς, πιτσιρικάδες ετοιμαζόμασταν για τα κάλαντα αποβραδίς…..
Το πρωί αφού ντυνόμασταν γερά εγώ κι ο αδερφός μου με τα μπλε παλτό με την γούνα στα πέτα και με τα κοτλέ καφέ καπέλα που κάλυπταν και τα αυτιά μας ξεκινούσαμε προσδοκώντας ένα καλό μεροκάματο.
Το πρώτο σπίτι ήταν πάντα του παππού και της γιαγιάς, το αντίτιμο μεγάλο που μας έδινε ελπίδες για την συνέχεια…..
Τα αμέσως επόμενα ήταν τα σπίτια θείων, σπίτια φίλων του πατέρα, και τελευταία αυτά που το φιλοδώρημα ήταν κάπως πενιχρό.
Το τρίγωνο απαραίτητο συνοδευτικό όργανο των μικρών καλαντιστών. Κάποια χρονιά θυμάμαι είχαμε και φυσαρμόνικες κρεμασμένες στο λαιμό, αλλά ήταν μόνο διακοσμητικές αφού δεν ξέραμε να τις παίζουμε…. Θυμάμαι μάλιστα ότι την δική μου την είχε πάρει κάποια στιγμή ο παπ’- Αντώνης κι έπαιζε ένα σκοπό. Την γέμισε σάλια και είχα θυμώσει, δεν την ξανακούμπησα στα χείλη μου όσο κι αν την έπλυνε η μάνα μου με οινόπνευμα…..
Σε κάθε γειτονιά σταματούσαμε και κάναμε απολογισμό των εσόδων. Συνήθως τα χρήματα που μαζεύαμε ήταν 300- 350 δρχ, μόλις νιώθαμε το βάρος των κερμάτων και τις τσέπες κάπως φουσκωμένες κάναμε μια στάση στον Χατζή, στο παντοπωλείο του Αλέκου Κουτσοδημάκη.
Αγοράζαμε ο, τι χαζομάρα μας γυάλιζε στο μάτι, μικρούς φακούς, σουγιάδες, παιχνίδια κλπ……
Φυσικά αυτά δεν τα φανερώναμε στους γονείς, γιατί θα έπεφτε κατσάδα που χαλούσαμε τα λεφτά μας σε χαζομάρες…
Η χαρά μας όμως δεν κρατούσε πολύ γιατί σύντομα τα εντόπιζε το έμπειρο μάτι της μάνας που σαν τελωνειακός ανακάλυπτε την κάθε απίθανη κρύπτη. Γινόταν η κατάσχεση και έπεφτε και η απαραίτητη ποινή και τα παιχνίδια εξαφανιζόταν. …..
Όταν μετά από καιρό της θυμίζαμε ότι η ποινή μας είχε τελειώσει και ζητούσαμε τα κατασχεθέντα, όλο ξεχνούσε που τα είχε κρύψει……
Κι όμως αυτές οι δυο τρεις μέρες με αυτά τα ψευτοπαίχνιδα μου έχουν μείνει αξέχαστες…..
Ίσως γιατί δεν παρακαλούσα για να αποκτήσω κάτι που ήθελα!!!!

Καλή χρονιά σε όλους τους Πορπιώτες!!!!