Ένα από τα πιο αγαπημένα θεάματα της παλιάς εποχής ήταν ο αρκουδιάρης, συνήθως τσιγγάνος που παλαιότερα περιέφερε την αρκούδα στα χωριά. Σε κάποιες περιοχές της Μ. Ασίας ( και στη γειτονική Σάμο) στην περίοδο της Αποκριάς χορεύεται προς αστεϊσμό ο «αρκουδιάρικος» χορός (ο Ανδρέας Γκαράνης με μικρασιάτικη καταγωγή τον χόρευε) Χορευόταν από δύο άντρες, ο ένας υποδύεται την αρκούδα και ο άλλος τον αρκουδιάρη. Οι αρκουδόγυφτοι κρατούσαν συνήθως ένα ντέφι ή ακόμη πιο παλιά τύμπανο με το οποίο απέδιδαν την μελωδία έχοντας δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους μια αρκούδα με φίμωτρο. Διάλεγαν λοιπόν για τις παρουσιάσεις κυρίως πλατείες που παρουσίαζαν κάποια σχετική κίνηση ή και δρόμους συνοικιακούς. Όταν λοιπόν σταματούσαν κάποιοι περαστικοί, άρχιζε το πρόγραμμα! Μετά τον χορό ακολουθούσαν οι μιμήσεις βεβαίως με πρωταγωνίστρια την αρκούδα. Στην ερώτηση του αρκουδιάρη Πώς ξυπνάει π.χ. η Βουγιουκλάκη, η αρκούδα ξάπλωνε και τέντωνε τα πόδια της! Πώς πλένεται η Βουγιουκλάκη; (συνέχιζε εκείνος) και η αρκούδα ανασηκωνόταν και με τα μπροστινά της πόδια έτριβε το πρόσωπό της! κ.λπ. Έτσι η κάθε παράσταση, πραγματικά, απέδιδε πλούσιο επιούσιο στον αρκουδιάρη.
Σε μια τέτοια περιφερόμενη αρκούδα, πολύ μικρός, 3-4 χρονών, είμαι καθισμένος, γιατί χώθηκα περίεργος να δω κι εγώ την αρκούδα κι επειδή με θεώρησαν αρκετά ατρόμητο με κάθισαν πάνω της. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα της αρκούδας όταν γύρισε να δει ποιος είναι ο αναβάτης.! «Χέστηκα» από το φόβο μου
porpiotis.com 