Η μπαμπου Γιωργού

Η μπαμπου Γιωργού

                                                                                         του Ευθύμη Παιδαράκη

    Θα σας αφηγηθώ με συντομία την ιστορία της προγιαγιάς μου. Στο σπίτι την φώναζαν μπαμπού Γιωργού ή Νενέ. Την ιστορία την έχω ακούσει πολλές φορές και από διάφορα μέλη της οικογένειάς μου, από τον παππού μου τον Σταύρο, την γιαγιά μου την Κυριακίτσα και πρόσφατα από τον πατέρα μου.

   Στην πατρίδα, στο Μαστανάρι, ήταν ένας τσορμπατζής ο Ζήσης. Ήταν νοικοκύρης με πολλά χωράφια, τρεις νερόμυλους και αρκετούς εργάτες. Ο παππούς έλεγε ότι όλα τα χωράφια του ήταν δίπλα σε ποτάμια ή ρέματα, για να μπορεί να έχει τις μέγιστες αποδόσεις. Το παρατσούκλι του ήταν Καρά Ντεμίρ (μαύρο σίδερο) γιατί ήταν μελαχρινός στην όψη. Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα γιο σε ηλικία γάμου, τον Δημήτρη. Τις εποχές εκείνες οι γονείς αποφάσιζαν ποια νύφη θα πάρουν οι γιοι τους. Στο χωριό τους ήταν μια κοπέλα, η Γεωργία, όμορφη, ψηλή, δυνατή, υγιής, αλλά από φτωχή οικογένεια. Ο τσορμπατζής Ζήσης είπε στο γιο του τον Δημητρό να πάει και να ζητήσει την όμορφη Γεωργία για γυναίκα του. Όταν πήγε και την ζήτησε ο γιος του πλούσιου, ο φτωχός γονιός φοβήθηκε ότι το πλουσιόπαιδο τους κοροϊδεύει και μάλλον ήθελε να κάνει το κέφι του. Δεν ήταν συνηθισμένο τότε, όπως και σήμερα άλλωστε, ένας πλούσιος να ζητά μια φτωχή πλην όμορφη κοπέλα για γυναίκα του. Αφού λοιπόν ο φτωχός γονιός αρνήθηκε να δώσει την κόρη του στον Δημητρό, αυτός την έκλεψε. Έγινε ο γάμος και η όμορφη Γεωργία έγινε αρχόντισσα στο σπίτι του πλούσιου Δημητρού. Ο πεθερός της ο Ζήσης, περήφανος για την όμορφη νύφη του, της είπε ότι δεν θέλει να ασχολείται με τις δουλειές στα χωράφια και στα ζώα, αλλά την ήθελε στολισμένη και περιποιημένη και να φορά τα χρυσαφικά, που της έκαναν δώρο στο γάμο.

    Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε η προσφυγιά και ο Δημητρός και η Γεωργία άφησαν το βιος τους και τα πλούτη τους και ήρθαν στην Πόρπη μαζί με άλλους Μασταναριώτες, φέρνοντας μαζί τους και τα παιδιά τους, τον Σταύρο και την Κωνσταντινιά. Ο Σταύρος είναι ο παππούς μου. Ήρθε μικρός από την πατρίδα κι εδώ παντρεύτηκε την γιαγιά μου την Κυριακίτσα, μια γυναίκα δυναμική. Στο σπίτι του παππού μου έμενε και η μητέρα του, η άλλοτε όμορφη Γεωργία. Φυσικά μέσα σε μία κουζίνα δύο δυναμικές γυναίκες ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν και να λειτουργήσουν αρμονικά.

    Συχνοί οι καυγάδες νύφης και πεθεράς. Η Κυριακίτσα να γκρινιάζει στην φιλάρεσκη πεθερά, γιατί όλη μέρα πλενόταν και γυαλιζόταν (καθρεφτιζόταν) και η πεθερά να απαντά και να λέει με αυστηρότητα να μην της μιλά έτσι, γιατί στην πατρίδα φορούσε δυο δυο τις αράδες τα χρυσά στον λαιμό. Συμπλήρωνε μάλιστα ότι το γυαλί (καθρέφτης) είναι για τους ζωντανούς και τους όμορφους. Ο παππούς Σταύρος και η γιαγιά Κυριακίτσα απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αθανασία, την Μαριάνθη, τον πατέρα μου Ζήση και τέλος τον Στέργιο. Την ανατροφή των παιδιών συνήθως την αναλάμβαναν οι γιαγιάδες, γιατί οι γονείς έτρεχαν στα χωράφια και στα πρόβατα.

    Η γιαγιά Γεωργία είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα μου τον Ζήση. Συχνά άκουγα τα παράπονα των δύο κοριτσιών της οικογένειας, της θείας Αθανασίας και της Μαριάνθης, ότι αυτές το πρωί έτρωγαν τραχανά, ενώ τον πατέρα μου η γιαγιά τον τάιζε ξεχωριστά γάλα με αυγά και βούτυρο για να γίνει δυνατός.  τη βάπτιση οι γονείς έμεναν στο σπίτι. Όταν, λοιπόν, έγινε η βάπτιση του πατέρα μου η γιαγιά μου ευελπιστούσε ότι ο νεοφώτιστος θα λεγόταν Στέργιος, θα άκουγε το όνομα του πατέρα της. Έλα όμως που η καπάτσα πεθερά της είχε άλλα σχέδια και σε συνεννόηση με τον νονό έβαλε το όνομα του πεθερού της, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει την ευγνωμοσύνη της για τα καλά χρόνια που πέρασε κοντά τους. Όταν πήγαν στο σπίτι το μικρό Ζήση, να τον παραδώσουν στη μητέρα του, η γιαγιά μου Κυριακίτσα μόλις άκουσε το όνομα αρνήθηκε να τον πάρει από τον νονό. Τον παρέλαβε η πεθερά της, χαρούμενη γιατί κατάφερε να περάσει το δικό της. Μάλιστα ο πατέρας μου μας έχει πει για το πόσο τον αγαπούσε η γιαγιά του και ότι επιθυμεί όταν πεθάνει να τον θάψουμε δίπλα στην αγαπημένη και δυναμική γιαγιά του.

Υ.Γ. Για να τιμήσει ο πατέρας μου την αγαπημένη του γιαγιά έδωσε το όνομά της στον μικρό μου αδερφό, Γιώργο.