ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ

    Η οικογένεια ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗ έχει ως γενάρχες της τον Δημήτριο, τον Χριστόδουλο και τον Αντώνιο Ελευθεράκη. Κατάγεται από το Χατζηγύρι, ένα μεγάλο χωριό 1100 κατοίκων, αμιγώς χριστιανικό, κοντά στην Κεσσάνη της Αν. Θράκης. Αρχικά εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στα Πηγάδια Ξάνθης, όπως και οι περισσότεροι Χατζηγυριώτες. Αδέρφια του Δημήτρη Ελευθεράκη εγκαταστάθηκαν σε διαφορετικές περιοχές (Αλεξ/πολη, Τρίκαλα). Συγγενείς της οικογένειας ήταν και οι οικογένειες ΚΑΤΣΙΚΑ και ΚΑΡΥΩΤΗ, οι οποίες άλλαξαν επώνυμο την περίοδο της αρχικής εγκατάστασης λόγω επαγγέλματος και καταγωγής αντίστοιχα.

Ο Δημήτρης παντρεύτηκε στην «Πατρίδα» την Παρασκευή Μπατσίδου κι απέκτησαν πολλά παιδιά (6), από τα οπόια επέζησαν δύο, ο Μιλτιάδης κι ο Θανασάκης, που κι αυτά πέθαναν σε νεαρή ηλικία, 30 και 53 χρονών, άφησαν όμως απογόνους.

     Στην Πόρπη εγκαταστάθηκαν το 1930, μεταφέροντας όλα τους τα υπάρχοντα. Την επόμενη χρονιά πέθανε ο πρώτος γυιος Μιλτιάδης, από τις κακουχίες και την ταλαιπωρία να χτιστεί το σπίτι του, αφήνοντας διάδοχο το μοναδικό του παιδί Σταύρο, που πολύ μικρός, στα 9 χρόνια του ορφάνεψε εντελώς καθώς πέθανε και η μητέρα του Νεραντζιά. Τον πεντάρφανο και με αναπηρία Σταύρο ανάθρεψε η γιαγιά του Παρασκευή, μαζί με τον πρωτότοκο γυιο του του Θανασάκη, το Μιχάλη, που κι αυτό έμεινε ορφανό από μητέρα, φροντίζοντας να τους μάθει κάποια τέχνη για να μπορέσουν να επιβιώσουν, καθώς η αναπηρία του μικρού Σταύρου δεν του επέτρεπε να ασκήσει τη Γεωργία, ο δε Μιχάλης είχε ελάχιστα χωράφια. Έτσι έμαθε ο Σταύρος ραπτική, θητεύοντας στην περίοδο της Κατοχής ως τσιράκι σε ράφτη της Αιγείρου, τον Χ#Γιώργη, από τον οποίο έμαθε την τέχνη, ανοίγοντας από το 1948 ραφείο στην Πόρπη. Παράλληλα ο Μιχάλης έκανε μαθήματα ψαλτικής. Ψάλτης έγινε όμως τελικά ο Σταύρος, που είχε ταλέντο, έφεση και διάθεση για την τέχνη αυτή. Ο Σταύρος έζησε ως το 2004 στην Πόρπη. Πέθανε στα 78 του ασκώντας με συνέπεια και ζήλο τα καθήκοντά του ως ψάλτης του χωριού και εργαζόμενος ως την ύστατη κυριολεκτικά ώρα στο ραφείο του, αφήνοντας εκεί μέσα σχεδόν τη ζωή του. Ο Μιχάλης πήγε ως σώγαμπρος στο Εράσμιο Ξάνθης, παντρεύτηκε τη Δέσποινα, μακρινή (εξ αγχιστείας) συγγενή του κι έκανε τέσσερα παιδιά, ασκώντας κυρίως το επάγγελμα του εμπόρου ξύλων.

     Ο Θανασάκης έκανε με τη δεύτερή του σύζυγο, χήρα κι αυτή,  Χαριτίτσα Τζιμαλάκη πέντε παιδιά: τους Γιώργο, Δημήτρη, Βάιο, Μαρία και Κώστα. Αρρώστησε, όμως, νέος από τη μάστιγα της εποχής, τη φυματίωση και ταλαιπωρήθηκε αρκετά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του νοσηλευόταν στο σανατώριο της Καβάλας, όπου και πέθανε το 1955, αφήνοντας πίσω του ορφανά πέντε παιδιά ηλικίας από 6 έως 20 χρονών. Σήμερα όλα τα παιδιά της οικογένειας έζησαν ή ζουν ακόμη στην Πόρπη, αφού τα περισσότερα από αυτά εργάστηκαν στη Γερμανία κι έχουν τακτοποιηθεί.

     Ο Χριστόδουλος, γεννημένος στα 1888, παντρεύτηκε τη Σοφία Ντιντίδη στο Χατζηγύρι. Επέζησαν δυο αγόρια τους. Ο Πασχάλης ήταν βρέφος το ’22 κι ο Χρήστος γεννήθηκε αόματος το 1926, στα Πηγάδια Ξάνθης. Ο Πασχάλης παντρεύτηκε τη Βαγγελιώ Κέλη κι απέκτησαν πέντε παιδιά. Υπήρξαν δυστυχώς πολύ άτυχοι στη ζωή τους, γιατί είδαν τα δύο τους αγόρια, Νίκο και Χριστόδουλο να πεθαίνουν σε νεαρή ηλικία, ενώ νέα πέθανε και η μία από τις τρεις τους κόρες, η Δήμητρα. Μάλιστα στο νεαρό Χριστόδουλο, που έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια ο πατέρας του έγινε δότης νεφρού, στη μεταμόσχευση που έγινε το 1975, όντας μάλιστα τότε η δεύτερη μεταμόσχευση που έγινε πανελληνίως.